dwudziesty tatuaż.

„bo wierzę w to, że mamy tę moc,
by iść przed siebie!”

Następnego dnia wczesnym rankiem Simon podrzucił mnie do Katowic, abym zdążyła na pociąg. Niemiec, kiedy tylko powiedziałam mu o moich najbliższych planach, sam zaoferował mi swoją pomoc, nie chcąc nawet słyszeć, abym tłukła się z walizką autobusem, mimo że nie była ona jakoś specjalnie ciężka, a podróż przesadnie męcząca. Tischer jednak się uparł i nie docierało do niego, że przecież przez to będzie musiał wcześnie wstać i się nie wyśpi – on i tak musiał naocznie upewnić się, że wsiadłam w dobry pociąg. Żegnając się z nim na peronie, obiecałam mu uważać na siebie, dać znać, kiedy tylko dojadę na miejsce i wrócić z Rzeszowa jak najszybciej, zanim on zdąży się za mną stęsknić na tyle, by sam po mnie przyjechać. Uśmiechnęłam się niemrawo, słysząc jego słowa i machając mu na pożegnanie z okna pociągu. Simon bowiem nie wiedział jeszcze, co postanowiłam owej nocy, podczas której to nocowałam u niego po mojej ostatniej kłótni z Michałem. A to nie miało nic wspólnego z jego życzeniami powrotu…

Kilka godzin później wysiadłam w Rzeszowie. Rozejrzałam się nerwowo po stacji, szukając wzrokiem Bartmana, który miał po mnie wyjechać. Nie powinno mi być go trudno odszukać, w końcu nie należał on do osób o przeciętnym wzroście. I nie myliłam się. Szybko zauważyłam jego nastroszoną czuprynę wśród głów innych osób znajdujących się na stacji. On mnie jednak kompletnie nie zauważył, bowiem przy jego boku wisiała jakaś małolata wraz ze swoją świtą, zapewne prosząc go autograf. Mam szczerą nadzieję, że tylko o to.

Podeszłam więc do nich, widząc, że sam Bartman raczej nie jest w stanie tego zrobić.

- Cześć Zibi – powiedziałam w jego plecy, bowiem siatkarz akurat był obrócony do mnie tyłem.

Dziewczyna stojąca najbliżej obrzuciła mnie morderczym spojrzeniem. Chyba wzięła mnie za kolejną fankę Bartmana, która zaraz im go zabierze. No cóż, zabrać to i tak go stąd zabiorę, ale raczej nie z powodu wspólnego zdjęcia czy podpisu. Widziałam, że małolata zbiera się w sobie, by mi coś powiedzieć i zapewne nie miało być to dla mnie przyjemne (choć szczerze mówiąc – powątpiewam, aby potrafiła mnie urazić równie mocno co Kubiak, który jest w tym niekwestionowanym mistrzem), jednak Zbyszek dokładnie w tej samej chwili obrócił się i gdy tylko mnie zobaczył, od razu się rozpromienił. Po chwili porwał mnie w swoje ramiona, unosząc w górę i nie przejmując się obecnością swoich fanek tuż obok naszej dwójki.

- Tośka, już jesteś! – rzekł, a właściwie to krzyknął. – Ale się cieszę, że przyjechałaś!

- Ja też się z tego cieszę, ale mógłbyś mnie postawić na ziemi – szepnęłam, jednak Bartman ani myślał wykonać mojego polecenia. – Zibi, puść mnie, brakuje mi tchu…

- To zapewne na mój widok – zaśmiał się brunet, mimo to postawił mnie z powrotem na ziemi. – Boże, znowu schudłaś – stwierdził, kiedy tylko omiótł spojrzeniem moją postać.

- A ty znowu przypakowałeś – zaśmiałam się, dotykając palcami jego muskułów przebijających się przez czarny sweter, który miał w tej chwili na sobie. – Ale może pogadamy o tym w mieszkaniu, bo jestem padnięta – dodałam, udając ziewanie.

Byłam zmęczona podróżą, to prawda, ale nie do tego stopnia, aby zaraz mu tu paść. Miałam w sobie na tyle siły, że mogłabym z nim rozmawiać i rozmawiać, jednak wolałam nie robić tego wśród gapiów, a zwłaszcza takich, którzy nie byli mi zbytnio przychylni. Rozmowa w cztery oczy jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem.

- Jasne, Tosiaku – uśmiechnął się do mnie, po czym obrócił się w stronę owej grupki, stojącej w tym momencie za jego plecami. – Panie wybaczą, ale muszę już iść – rzekł ze skruchą, kłaniając się im jeszcze.

Zaraz po tym złapał moją walizkę w prawą rękę, lewą mnie objął i szybko pociągnął mnie w stronę wyjścia ze stacji, zostawiając je wszystkie za nami, niezbyt zadowolone z rozwoju akcji. I chyba nie do końca zorientowane w tym, co się właśnie wydarzyło.

- Boże, Zibi, one by mi najchętniej oczy wydrapały – podzieliłam się z nim tym spostrzeżeniem, kiedy tylko wyszliśmy z dworca na zewnątrz, szczerze wystraszona. Albo zdegustowana.

- Nie byłoby aż tak źle – odrzekł Bartman, ale nie był w tym zbytnio przekonujący. – Choć nie powiem, aby takie spotkania były dla mnie komfortowe... Na całe szczęście to jest tylko nieliczna grupa kibiców, reszta jest całkiem normalna – westchnął.

- No, mam nadzieję, bo inaczej zacznę się bać o wasze życie – powiedziałam to całkiem poważnie, jednak Bartman zaczął się śmiać, jakby to była najzabawniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszał.

Po chwili i ja dołączyłam do tego rechotu.

- I co masz zamiar teraz zrobić? – spytał Zbyszek, kiedy godzinę później siedzieliśmy wspólnie na sofie w jego salonie, pijąc piwo.

Właśnie skończyłam opowiadać mu ostatnie wydarzenia ze mną i z Michałem w roli głównej, a Zbyszek zdążył już określić swojego przyjaciela najgorszymi epitetami, jakie mu w tej chwili przyszły do głowy, wyrzucając z siebie całą złość, jaka się w nim wezbrała podczas mojej relacji z tego, co się aktualnie dzieje w Jastrzębiu-Zdroju.

- Po tym wszystkim postanowiłam dać sobie z nim spokój, raz na zawsze – powiedziałam pewnie, otwierając drugie piwo.

- W sumie to ci się nie dziwię – odrzekł poważnie. – I nawet to popieram – dodał po chwili.

- Naprawdę? – zdziwiłam się.

Nie spodziewałam się, że uzna to za dobry pomysł. Tyle razy wraz z Błażejem suszyli mi głowę, abym walczyła o Michała, abym pod żadnym pozorem z niego nie rezygnowała. Twierdzili, że starszy Kubiak się w końcu opamięta i zrozumie, co do mnie czuje (bo oni wciąż trwają przy tym, że Michał mnie kocha, tylko sobie tego jeszcze nie uświadomił; wiem, niedorzeczność). Przy każdym moim zwątpieniu w to uczucie chłopcy skutecznie wbijali mi takie farmazony do głowy. A teraz, proszę, taka odmiana.

- Wciąż uważam, że pasujecie do siebie idealnie, ale ci się nie dziwię. I tak długo wytrzymałaś – stwierdził Bartman, po czym chciał pójść w moje ślady, ale w porę wyrwałam mu butelkę z ręki, zabraniając kolejnej na dziś dawki procentów. W końcu jest sportowcem, a ja nie mam zamiaru mieć na sumieniu jego kariery. – Poza tym on na ciebie nie zasługuje – dodał, wzdychając.

Nie wiem tylko, czy był zniecierpliwiony zachowaniem Michała w stosunku do mnie, czy tym, że zabroniłam mu wypić kolejną butelkę piwa.

- To są chyba najmilsze słowa, jakie mogłam w tym momencie od ciebie usłyszeć – aż się wzruszyłam, jednak starałam się zakryć to szerokim uśmiechem.

Zbyszek odwzajemnił mój uśmiech, po czym się zamyślił. Wpatrzony w jakiś punkt na ścianie siedział obok mnie na kanapie, trzymając na kolanach Bobika i głaszcząc go machinalnie po grzbiecie. Między nami na dłuższą chwilę zapanowała cisza.

- I co dalej, powalczysz teraz o Simona? – to Zbyszek jako pierwszy ją przerwał. – Wiesz, nigdy nie sądziłem, że to powiem, ale jeśli tak będzie, to dobrze zrobisz. Widzę, że Simon da ci szczęście, że do siebie pasujecie…

Kompletnie zdziwiło mnie to, co mu przyszło do głowy.

- Nie, Zbyszek, nie zainteresuję się Simonem – gdy tylko odzyskałam głos, od razu wyprowadziłam go z błędu. – Nie mam zamiaru zabijać klina klinem.

- Wydawało mi się, że się świetnie dogadujecie. Mówiłaś o nim w taki sposób, że pomyślałem, że może… no, wiesz – spojrzał na mnie niemal błagalnie, licząc, że domyślę się o co mu chodzi.

Gdy Zbyszkowie brakuje słów, to wiedz, że coś się dzieje. Mimo to jednak domyśliłam się, co chciał mi tym zasugerować.

- Nie zaprzeczam, że go kocham na swój porąbany sposób, ale to nie jest tak, że pstryknę palcami i Michała już nie będzie w moim życiu, a zastępuje go Simon – zaczęłam mu tłumaczyć. – Poza tym pomyśl też o Simonie. On wciąż ma żonę, którą kocha i tego nie zaprzecza. Nawet jeśli udałoby mi się z nim być, zawsze może nadejść taki moment, w którym ona wróci i mi go zabierze. A ja nie mam zamiaru drugi raz cierpieć tak, jak przez Michała…

- Nie zaryzykujesz, bo się boisz? – zdziwił się Zibi, przyglądając mi się. – To do Ciebie niepodobne.

- A widzisz, zmieniłam się. I to wszystko pod wpływem Michała... – uśmiechnęłam się niemrawo pod nosem. – Naprawdę długo się zastanawiałam, co powinnam teraz zrobić i opracowałam plan. Mam nadzieję, że mi w nim pomożesz.

- Ja? – zdziwił się siatkarz. – Bardzo chętnie. W jaki sposób mógłbym ci pomóc? – spytał.

- Chcę, abyś poznał mnie z Jochenem – wyjawiłam. – Mam z nim do obgadania pewną sprawę.

- Nie rozumiem. Po co ci Jochen? Co to za sprawa? – Bartman spojrzał na mnie podejrzliwie.

W jego oczach zauważyłam coś niepokojącego, kiedy tylko wspomniałam o Schopsie, przyjacielu Simona.

- To ja ci może wszystko wyjaśnię, ok? – spytałam, a Bartman przytaknął, rozsiadając się wygodniej na swoim miejscu, jakby doskonale wiedząc, że nadszedł czas na dłuższy monolog z mojej strony. – Gdy zdecydowałam w końcu, że kończę z Michałem raz na zawsze, zaczęłam się zastanawiać, czy będę umiała żyć w Jastrzębiu tuż obok niego. I chyba nie potrafię tego zrobić, przynajmniej nie teraz, kiedy wciąż coś tam jeszcze do niego czuję. Codzienne oglądanie jego i Justyny byłoby dla mnie zbyt bolesne, rozumiesz? Pomyślałam więc o wyjeździe do Warszawy, do Aleksa. Pamiętasz go, mam nadzieję – spojrzałam wymownie na Bartmana, a ten przytaknął. – Mówił mi, że obojętne co się stanie, zawsze mogę do niego przyjechać, w końcu adres znam. Przy okazji byłabym również bliżej mamy i Zośki, i może udałoby się nam odbudować naszą relację, która kiedyś była bez zarzutów? Ale gdy tak dłużej o tym myślałam, to wyobraziłabym sobie, jakby to wszystko się skończyło. I wiesz jak? – Zibi tym razem pokręcił przecząco głową. – Znów wróciłabym do imprezowania, a mimo wszystko szkoda mi jest zaprzepaścić tej zmiany, która wytworzyła się we mnie dzięki Michałowi. Poza tym nie chce mieszać Aleksowi w życiu, już i tak sporo w nim namieszałam w ciągu tych kilku dni nad morzem. Może je sobie jakoś ułożył przez te ostatnie miesiące? – zamyśliłam się na moment.

- Wciąż jednak nie rozumiem, po co ci Jochen – wtrącił zniecierpliwiony Zbyszek, widząc że nie bardzo garnę się do dalszego mówienia.

- Ach, no tak – uśmiechnęłam się pod nosem, wracając do rzeczywistości. – Dalej pomyślałam o Simonie. I naprawdę długo się nad tym zastanawiałam, zwłaszcza że, mówiąc nieskromnie, pasujemy do siebie idealnie. Ale już zdążyłam go poznać na tyle, by wiedzieć jak wygląda jego sytuacja. I nie chcę, aby przeze mnie Simon stracił szansę na pogodzenie się z Claudią, którą niewątpliwie ma. Ich relacja z dnia na dzień się ociepla, zaczynają już ze sobą normalnie rozmawiać, co niedawno byłoby nie do pomyślenia. Nie mogę więc teraz wejść w to z buciorami i nagle wszystkiego zepsuć. Czułabym się fatalnie, gdyby przeze mnie rozwaliło się to małżeństwo, którego ściany może nie są już jakoś specjalnie mocne, ale wciąż mają stabilne fundamenty.

- Powinnaś być większą egoistką – wtrącił Zibi z przekonaniem.

- A wiesz, że Simon kocha mnie właśnie za ten altruizm, który w sobie mam? – zaśmiałam się, przypominając sobie słowa Niemca, które ostatnio mi powiedział i które mnie jakoś w tej chwili rozczuliły. – Ale wracając do tematu, właśnie do tego potrzebny jest mi Jochen. Mam nadzieje, że pomoże mi w pogodzeniu Tischerów – dodałam z pewnością w głosie.

Wiedziałam, że zrobię dobry uczynek, próbując ich na nowo ze sobą połączyć. Kierowały mną jak najlepsze i najszlachetniejsze pobudki. Nawet jeśli mi by się to nie udało, to nigdy nie będę mogła sobie wyrzucić, że nie próbowałam.

- W jaki sposób? – zdziwił się Zbyszek. – Myślisz, że sama dokonasz czegoś, czego innym się nie udało w ciągu ostatnich miesięcy?

- Nie znasz jeszcze moich możliwości? – zaśmiałam się, spoglądając na niego pobłażliwie.

Zibi po chwili mi zawtórował, jednocześnie kręcąc głową.

- No dobrze, pomogę ci, Tośka, ale pod jednym warunkiem – odrzekł Bartman po krótkiej chwili namysłu, zapewne domyślając się, że nawet jeśli on by mi nie pomógł, to sama znalazłabym sposób, aby dostać się do Jochena i zrealizować swój plan. – Musisz mi obiecać jedną rzecz.

- Jaką? – zainteresowałam się, bo nie spodziewałam się, że to on będzie mi stawiał warunki.

- Jeśli nie uda ci się pogodzić Simona z żoną, to wreszcie pomyślisz o sobie i zawalczysz o swoje szczęście. A mówiąc szczęście, mam na myśli Tischera – powiedział, po czym wbił we mnie wzrok.

Spojrzałam na niego. Martwił się o mnie, widziałam to w jego oczach. Chciał dla mnie jak najlepiej, chciał, abym była w końcu szczęśliwa. Dlaczego więc nie mogłam mu tego obiecać? W moim planie nie było miejsca na pomyłkę, więc takowa ewentualność nie będzie miała miejsca. A Zibi przynajmniej będzie spokojniejszy. Poza tym nawet jeśli coś poszłoby nie tak, to w sumie i tak wyjdzie na moje, nieprawdaż?

- No dobrze, obiecuję – rzekłam, unosząc dwa palce w górę w geście przysięgi, mimo że nigdy nie byłam harcerką.

- Na pewno? – Bartman spojrzał na mnie podejrzliwie.

- Czy ja kiedyś nie dotrzymałam danego komuś słowa? – spojrzałam na niego, a on pokręcił przecząco głową. – No właśnie. Ale jeśli wciąż mi nie wierzysz, to mogę podpisać jakiś cyrograf własną krwią, czy coś – zaśmiałam się.

- Nie, Tosiu, to nie będzie potrzebne – uśmiechnął się, troszkę odrzucony wizją upuszczania sobie krwi.

 - Jak chcesz – wzruszyłam ramionami. – To tak, ty poznasz mnie z Jochenem, dzięki któremu ja godzę Simona z żoną, a gdy wszystko wróci do normy, to stąd wyjadę. Tak, to najlepsze rozwiązanie – podsumowałam wszystko, uśmiechając się do siebie.

Ja to jednak jestem dobrym strategiem.

- Jak to wyjeżdżasz, Tośka? – Bartman się zdziwił, wyrywając mnie z chwilowego samouwielbienia. – O tym nie było mowy.

- Przecież mówiłam ci, że nie jestem w stanie na ten moment żyć obok Michała i Justyny. Myślałeś, że ten jeden weekend u ciebie to zmieni? – zdziwiłam się. – Jeśli tak myślałeś, to jesteś w błędzie. Potrzebuję więcej czasu, dlatego rozmawiałam już na ten temat z Błażejem i za półtora tygodnia lecę do niego do Paryża. Nawet kupiłam już bilet, tylko przedtem muszę jeszcze załatwić sprawę z Tischerami, żeby móc stąd wylecieć, będąc spokojną, że nie zostawiłam go tutaj samego.

- A kiedy wracasz? – spytał Bartman.

Jeśli mam być szczera, to tego pytania najbardziej się obawiałam. A raczej reakcji na moją odpowiedź.

- Nie wiem, czy w ogóle wrócę...

- Tośka, nawet mnie tak nie strasz! – przerwał mi oburzony Bartman.

- Zibi, ja cię wcale nie straszę – pokręciłam głową. – Patrzę na to wszystko w tej chwili jak najbardziej realnie i naprawdę nie ma innego wyjścia z tej sytuacji.

- Ale to jest ucieczka! – krzyknął.

- Nazywaj to jak chcesz, ale ja naprawdę muszę się w końcu odkochać, bo to mnie wyniszcza – pokręciłam głową, wbijając wzrok w niezidentyfikowany punkt przede mną. – A z dala od niego będzie mi najłatwiej...

- Ale jak ty to sobie wyobrażasz? – Bartman od razu zasypał mnie pytaniami. – Chcesz wszystko tak nagle rzucić i wyjechać? Zostawić to wszystko, czego tu już dokonałaś?

- To będzie taki nowy rozdział w moim życiu, nieprawdaż? – zaśmiałam się. – Na szczęście w Polsce mało co już mnie trzyma. Nie studiuję, jestem sama, rodzina tyle czasu radziła sobie beze mnie, więc teraz też sobie poradzi, przyjaciele powoli układają sobie życie beze mnie, a praca… no cóż, będę zmuszona z niej zrezygnować. Jest kryzys, więc szybko znajdą kogoś na moje miejsce. A tam mam Błażeja, on mi pomoże stanąć na nogi. Wierzę w to głęboko.

- Tosia, wybacz, ale ja tego nie widzę – Zbyszek pokręcił głową, ale już przynajmniej nie krzyczał.

- Szczerze? To ja też nie – westchnęłam. – Ale muszę spróbować. Dlatego na razie jadę tam na taki, powiedzmy, okres próbny. Jeśli się nie zaaklimatyzuję, jeśli uznam, że to nie jest miejsce dla mnie, to wrócę do Polski jakoś w styczniu, po świętach. A jeśli mi się uda, to będziemy widywać się tylko przy niektórych okazjach – spojrzałam w jego twarz, będąc już poważną.

- Tosia…

- Nie, Zbyszek, nie odwiedziesz mnie od tego pomysłu – pokręciłam głową, przeczuwając to, co ma mi zamiar teraz powiedzieć. – I mam nadzieję, że mnie w nim wesprzesz.

- Przecież wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć - odpowiedział.

- Miałam nadzieję, że właśnie to powiesz – uśmiechnęłam się, po czym ze łzami w oczach wtuliłam w jego bark.

Strasznie nie lubię pożegnań.

Następnego dnia Bartman zabrał mnie na Podpromie, na trening Resovii, przedostatni przed jutrzejszym meczem chłopaków. Resoviacy, gdy tylko ujrzeli Bartmana ze mną u boku, od razu zaczęli się z niego nabijać, że znalazł sobie zastępstwo pod nieobecność Aśki. Całkiem niezłe zastępstwo, dodawali. Zbyszek pokręcił tylko głową, ja także nic na to nie odpowiedziałam. Byłam już do tego przyzwyczajona. W końcu na co dzień obcuję z Jastrzębianami, więc takie gadanie to dla mnie żadna nowość. Trzeba chłopakom po prostu pokazać, że ich gadanie człowieka nie rusza i po chwili dadzą sobie spokój. W przeciwnym wypadku będą żartować sobie z ciebie do upadłego – bo jak już znajdą sobie „ofiarę” to nie ma zmiłuj.

Ale tak poza tym, to siatkarze są naprawdę sympatycznymi ludźmi, z którymi można się dogadać i których nie trzeba się obawiać. Oczywiście, o ile traktuje się ich jak normalnych ludzi, podobnych do siebie, a nie jak jakieś mega gwiazdy, super-bohaterów, czy bożyszcza damskich serc. Bo wtedy to im trochę odbija i są strasznie irytujący. Na szczęście jakoś niezbyt często miałam do czynienia z tą drugą ich odsłoną.

Po skończonym dwugodzinnym treningu, który obejrzałam z górnych rzędów Podpromia, Zbyszek przywołał mnie gestem ręki do siebie.

- Nie wynudziłaś się? – spytał, kiedy już stanęłam obok niego.

Na pierwszy rzut oka było widać, że jest wymęczony minionymi godzinami spędzonymi na hali, ale on sam zawsze wyznawał zasadę, że gdy wraca się z treningu lekkim i świeżym, to to nie był wcale dobrze przepracowany czas, więc jego zmęczenie uznałam za dobrą domenę.

- Nie, no coś ty – pokręciłam głową. – Zapomniałeś już, że w Jastrzębiu też często przychodzę na treningi? A one jakoś specjalnie się od waszych nie różnią.

Zbyszek już otwierał usta, by mi coś odpowiedzieć, jednak ktoś go ubiegł.

- To wy się znacie z Jastrzębia? – zdziwił się Igła, który stał niedaleko nas i od razu wtrącił się do rozmowy.

Nie zaskoczyło mnie to. Michał i Zbyszek wiele mi o nim opowiadali, więc w teorii wiedziałam, jaki on jest.

- Nie, jeszcze z czasów Politechniki – wyjaśnił mu Bartman, a Krzysiek pokiwał głową z uznaniem. – Tak właściwie, to chyba jeszcze was sobie nie przedstawiłem – zorientował się Zibi po chwili.

- Chyba nie było takiej okazji – uśmiechnęłam się.

Co prawda kilkakrotnie widzieliśmy się już na żywo, kiedy odwiedzałam z Błażejem chłopaków w czasie sezonu reprezentacyjnego, ale jakoś nigdy nie przyszło mi stanąć oko w oko z Igłą i uciąć z nim sobie nawet krótkiej pogawędki. Za wyjątkiem momentu, kiedy jako smarkula zrobiłam sobie z nim zdjęcie po jednym ze spotkań reprezentacji w Warszawie, ale to było dawno i nie byłam wtedy jeszcze jakoś specjalnie pewna siebie...

- To czas to zmienić – Bartman wyszczerzył się momentalnie. – To jest moja przyjaciółka, Tośka, a to Igła… znaczy Krzysiek... – poprawił się Zibi, gdy tylko libero spojrzał na niego gniewnie.

- Ty jesteś tą Tośką, o której mi chłopcy tyle opowiadali podczas zgrupowania? – spytał od razu, mimo że Bartman jeszcze nie skończył nas sobie przedstawiać.

- Aż się boję zapytać, co ci o mnie opowiadali – zrobiłam wielkie oczy, gdy tylko to usłyszałam.

- Nic strasznego, zapewniam cię – zaśmiał się Igła. – A co u Michała? – zagaił.

Przez chwilę nastąpiła dłuższa pauza. Nie bardzo wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć na to zaskakujące mnie pytanie. Poza tym taka nagła zmiana tematu zbiła mnie z tropu.

- Wszystko w porządku – uśmiechnęłam się, ale nie był to szczery uśmiech, co Krzysiek chyba zauważył. – Wydaje mi się, że od czasów reprezentacji za wiele się u niego nie zmieniło – dodałam.

Igła pokiwał głową i już otwierał buzię, by mnie o coś zapytać, jednak w tym samym momencie obok nas pojawiła się jego żona, która jednym sugestywnym spojrzeniem mu o czymś przypomniała. Krzysiek więc pożegnał się z nami w pośpiechu i chwilę później razem z Iwoną szedł w stronę szatni, dyskutując z nią o czymś zawzięcie. A może bardziej się przekomarzając? Nie wiem, wciąż nie do końca wiedziałam, co tu się przed chwilą stało, tak szybko się to wydarzyło.

- Dobrze, że Iwona go zabrała, bo byśmy się go tak łatwo nie pozbyli – westchnął Bartman, po czym pociągnął mnie za sobą w stronę Jochena.

A ja wciąż nie nadążałam z rejestracją wydarzeń.

- Myślałam, że go lubisz? – wyrzuciłam z siebie i sama nie wiem, czy było to stwierdzenie, sugestia, czy może bardziej pytanie.

- No pewnie – potwierdził Bartman od razu – Igła to naprawdę świetny kumpel, ale czasami zagadałby cię na śmierć. I nie, żeby mi to jakoś specjalnie przeszkadzało – wtrącił, widząc, że już otwieram buzię, by przypomnieć mu, że on jest taki sam – bo ja też lubię sobie pogadać, ale w chwilach, gdy mamy coś załatwić, to jest to irytujące.

No, coś w tym było, musiałam mu przyznać rację. Poza tym nie miałam czasu, aby się dłużej nad tym rozwodzić, bo właśnie docieraliśmy do miejsca, w którym na ławce dla rezerwowych siedział Jochen i pisał SMS-a, zawzięcie wpatrując się w ekranik swojej komórki.

- Jochen, masz chwilę? – zagaił Bartman, gdy już stanęliśmy obok niemieckiego atakującego.

- Tak, o co chodzi? – Jochen uniósł głowę i przyjrzał się nam uważnie, dłużej zatrzymując swój wzrok na mojej osobie, aż poczułam się głupio.

- Chciałbym ci kogoś przedstawić, a tak właściwie, to ktoś chciałby cię poznać – Zibi wskazał na mnie gestem. – To jest Tośka, moja…

- Wiem, kim jesteś – przerwał mu Jochen, wciąż wpatrując się we mnie intensywnie i od razu kierując swoje słowa w moją stronę.

- Tak? A skąd? – zdziwiłam się.

- Nawet nie wiesz, jak cię twoja sława wyprzedza – zaśmiał się Bartman.

Pokręciłam przecząco głową i uderzyłam go w ramię. Choć chyba bardziej ten gest zabolał mnie, niż jego…

- Simon mi dużo o tobie opowiadał. Aż doszedłem do wniosku, że wiem o tobie tyle, jakbym znał cię od kilku lat – stwierdził atakujący, a ja nie bardzo wiedziałam, co mam mu na to odpowiedzieć. – To co cię do mnie sprowadza? – zagaił po chwili.

- Zajmę ci tylko chwilkę – zaczęłam więc od razu. – Chciałabym z tobą porozmawiać. O Simonie.

- Oho, z twojego tonu wynika, że to grubsza sprawa – zaśmiał się Jochen. – Ale w tej kwestii zwracasz się do odpowiedniej osoby, bo o Simonie wiem bardzo dużo. To co, może jakaś kawa?

- Nie, Tosia jest już ze mną umówiona – wtrącił się Bartman, który wciąż stał obok nas jak jakaś przyzwoitka i się nam bezkarnie przysłuchiwał.

Zgromiłam go spojrzeniem, ale on nic sobie z tego nie robił, mimo że jego wtrącenia mnie strasznie irytują i do tego są niekulturalne. Bartman miał szczęście, że nie przeszliśmy z Jochenem na niemiecki, tylko wciąż rozmawialiśmy po angielsku, bo wtedy kompletnie by nie wiedział, co jest grane. I nie mógłby się wtrącać.

- W takim razie może usiądźmy tu gdzieś na trybunach i porozmawiajmy przez chwilę – zaproponował Jochen, przyglądając się naszej dwójce z uwagą.

A ja się zgodziłam. I nawet Bartman nie miał ku temu żadnych przeciwskazań, bo wreszcie zostawił nas samych, mówiąc mi tylko na odchodne, że idzie sie przebierać i poczeka na mnie w samochodzie. Pokiwałam głową i odprowadziłam go wzrokiem, jednocześnie siadając obok Schopsa na trybunach Podpromia.

Z początku Jochen nie był specjalnie przekonany do mojego planu, jednak gdy jeszcze raz mu wszystko po kolei wyjaśniłam, zgodził się mi pomóc. Stwierdził nawet, że nie porywam się z motyką na słońce, ale mogę mieć jakieś szanse na sukces. Ja w to nie wątpiłam i chyba moja pewność siebie była zauważalna, bowiem Schops uśmiechnął się pod nosem, gdy go o tym zapewniałam. Co prawda Niemiec nie rozumiał do końca, dlaczego dobrowolnie chcę oddać Simona w ręce innej kobiety, a nie walczyć o niego, skoro wszyscy zgodnie twierdzą, że tak dobrze do siebie pasujemy, ale nie chciał w to wnikać, tylko życzył mi powodzenia. Stwierdził nawet, że Tischer miał wielkie szczęście, że się na mnie natknął, bo przecież w takiej sytuacji mało kto nie myślałby egoistycznie, tak jak ja. Przez grzeczność nie zaprzeczyłam. Rozmawialiśmy ze sobą kilkanaście minut, podczas których od razu stwierdziłam, że panowie naprawdę muszą się znać jak łyse konie i że życzą sobie jak najlepiej. I miałam jakieś dziwne przeświadczenie, że mam w Jochenie dobrego kompana, bowiem po tej rozmowie poczułam się, jakbyśmy się znali kilka lat, a nie kilka minut. Simon nie kłamał ani trochę, kiedy mi o nim opowiadał w samych superlatywach.

Dzięki tej rozmowie również trochę się uspokoiłam, że kiedy wyjadę, Simon nie zostanie tutaj kompletnie sam. W końcu obiecałam mu, że go nie zostawię... I mimo że Jastrzębie-Zdrój i Rzeszów dzieli spora ilość kilometrów, Jochen na pewno będzie trzymał rękę na pulsie, kiedy mnie zabraknie w Polsce.

Kolejne dwa dni upłynęły mi już spokojnie na intensywnym zwiedzaniu Rzeszowa wraz ze Zbyszkiem i z Bobikiem. Zwłaszcza ten ostatni był zachwycony moim przyjazdem, bo dzięki niemu jego pan zabierał go na zdecydowanie dłuższe spacery, niż to do tej pory miało miejsce. Wszystko byłoby pięknie, gdyby tylko pogoda była odrobinę lepsza, ale nie zniechęcało nas to do przechadzania się po Rzeszowie. Tylko trzykrotnie natknęliśmy się na odważniejszych kibiców Resovii, którzy podeszli do Bartmana z prośbą o wspólne zdjęcie, jednak były to raczej miłe spotkania, zupełnie inne od tego, którego byłam świadkiem na stacji w dzień mojego przyjazdu. Dzięki Zbyszkowi poznałam także kilkoro zawodników Resovii. Żaden jednak już nie zadał mi pytania o Michała i czułam, że w tym wszystkim maczał palce Zbyszek. Nie zapytałam go jednak o to, bo z góry wiedziałam, że się tego wyprze i obojętne, co bym zrobiła, to się nie przyzna. A poza tym chyba wolałam nie wiedzieć, co im nagadał, tylko nacieszyć się towarzystwem, które było tutaj zupełnie inne od tego w Jastrzębiu-Zdroju.

Do domu miałam wracać w niedzielę wieczorem. Bartman co prawda chciał, abym jeszcze została dwa dni, bo we wtorek w końcu wraca Asia i będziemy mogły wtedy ze sobą pogadać albo przynajmniej się pożegnać, jednak ja zobowiązałam się, że przyjdę na poniedziałkowy trening i danego słowa miałam zamiar dotrzymać. A już zwłaszcza, że to będzie mój ostatni tydzień pracy w Jastrzębskim Węglu... Smutno mi się robiło na samą myśl, że już nie będę miała obok siebie zwariowanych Jastrzębian, jednak wiedziałam, że nie ma innego wyjścia z tej patowej sytuacji. Poza tym już złożyłam swoją rezygnację, więc nie mogłam teraz się ot tak odmyślić. Prezes, co prawda, nie był zbytnio zachwycony, gdy mu przed wyjazdem do Rzeszowa powiedziałam o swoich planach, jednak zrozumiał to i życzył mi jak najlepiej, mówiąc, że ma nadzieję, iż kiedyś do nich wrócę. Szefowa fitness klubu z miejsca dała mi bezpłatny urlop do dziesiątego stycznia, nie chcąc nawet słyszeć o jakieś rezygnacji z mojej strony. Pozostało mi tylko pożegnać się z dzieciakami, powiedzieć Jastrzębianom o moim wyjeździe oraz porozmawiać szczerze z Simonem i wyjaśnić mu wszystko. To ostatnie będzie dla mnie najtrudniejszym momentem przed wyjazdem do Paryża, czułam to już teraz. Miałam nadzieję, że energia, którą zdobyłam w Rzeszowie, mi wystarczy, aby tego dokonać. Poza tym wiedziałam, że dobrze robię i że jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, to ta sytuacje wyjdzie nam wszystkim na dobre. Nie mogłam się teraz wycofać ze swojego planu, kiedy już tak bardzo w niego zabrnęłam. A tym bardziej nie mogłam w niego zwątpić.

Dlatego wczesnym rankiem w niedzielę pożyczyłam od Zbyszka laptopa i weszłam na swoją pocztę internetową, gdzie usunęłam ponad 200 reklam, które tam były (widać, że dawno tu nie zaglądałam), po czym zaczęłam pisać nową wiadomość. Dłuższą chwilę siedziałam i wpatrywałam się w pustą stronę. Nie miałam pojęcia, jak zacząć. Mimo że doskonale wiedziałam, co chcę napisać, nie wiedziałam w jaki sposób mam to przekazać, jednak gdy już zaczęłam stukać w klawiaturę, słowa same popłynęły.

Claudio,

zastanawiasz się pewnie, kim jestem i dlaczego do Ciebie piszę. Nie znasz mnie, to prawda, nigdy nie widziałaś mnie na oczy, jednak ja wiem o Tobie tak wiele, jakbyśmy się znały naprawdę. I wiem coś, o czym i Ty w końcu powinnaś się dowiedzieć...

Twój mąż od jakiegoś czasu spotyka się z o wiele młodszą od siebie dziewczyną. To nie jest plotka, a najprawdziwsza prawda i nie radzę Ci jej ignorować. Znam dobrze tą dziewczynę, Antoninę, więc wiem, jak wygląda ich relacja. Wiem również, że Ty wciąż pozostajesz nieświadoma w tym, co się tutaj w Polsce dzieje. Myślę jednak, że w końcu powinnaś poznać prawdę i że ta informacja Cię nie obejdzie jak zeszłoroczny śnieg. Bo chyba nie masz zamiaru pozwolić, aby Twój mąż wymienił Cię na młodszy, nowszy i możliwe, że lepszy model?

Pewnie interesuje Cię, dlaczego zdradzam Ci sekret mojej koleżanki. No cóż, mam ku temu swoje powody, których nie mam zamiaru Ci zdradzać. A przynajmniej nie mailowo. Jeśli więc masz zamiar coś zrobić z wiedzą, którą dzięki mnie od teraz posiadasz, zapraszam serdecznie do Jastrzębia-Zdroju. Tu wyjaśnię Ci o wiele więcej, gdy spotkamy się oko w oko.

T.

PS Dorzucam w załączniku zdjęcia, abyś miała dowód, że to nie jest kiepski żart z mojej strony. Pozdrawiam.

Po chwili dopisałam jeszcze swój adres i w pospiechu nacisnęłam „wyślij”, zanim zaczęłabym mieć jakiekolwiek wątpliwości, że dobrze robię. Bo przecież tak właśnie jest. Zamknęłam laptopa, rozsiadając się wygodniej w fotelu w salonie Bartmana. Miałam nadzieję, że Claudia sprawdza swoją pocztę częściej ode mnie i że na tą wiadomość zareaguje tak, jak się tego po niej spodziewam. Inaczej mój plan może spalić na panewce. Szybko odgoniłam myśli o niepowodzeniu, starając się skupić na czymś innym.

Chwilę później mój wzrok jakby automatycznie padł na walizkę, stojącą w rogu pokoju, w którym spałam, będąc u Zbyszka. Wystarczyło tylko wrzucić do środka kosmetyki i piżamę, którą wciąż miałam na sobie, po czym ją zamknąć i wsiąść w nocny pociąg do domu. Choć czy Jastrzębie wciąż jest moim domem? Czy kiedykolwiek nim było?

Czy ja w ogóle mam gdzieś swój dom? Czy kiedykolwiek go miałam? Czy kiedyś go znajdę?

_________________________

Specjalnie nie napisałam w poprzednim rozdziale do kogo dzwoniła Tośka, licząc, że będziecie mieć wątpliwości, czy był to Aleks, czy Zibi, czy może ktoś jeszcze. Ale jak widać, wy doskonale odgadliście, do kogo Tosia zwróciła się o pomoc.

Powolnymi krokami zbliżamy się do końca, ale nie bójcie się - jeszcze trochę się ze mną pomęczycie. I z Tośką również.