trzeci tatuaż.

Radio's on and you're by my side,

Feels something like summertime

Just like summer time

Sum-sum-summertime

I tak oto późnym popołudniem walizki Michała wylądowały w bagażniku samochodu Błażeja, a kluczyki do jego stacyjki dzierżyłam w dłoniach zaskoczona moja skromna osoba. Wręczył mi je bardziej utytułowany z dwojga obecnych tu siatkarzy i to na oczach swojego młodszego brata, który zachwyconej miny z tego faktu raczej nie miał, ale niczego nie powiedział. A spróbowałby tylko w jakikolwiek sposób się temu przeciwstawić! Już ja bym się z nim w domu policzyła. Ale na szczęście, Błażej swój komentarz pozostawił tylko dla siebie. Pożegnaliśmy się więc z rodzicami chłopaków, zapewniając ich, że pojedziemy ostrożnie i niedługo znów ich odwiedzimy (tak, oboje!), po czym wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę naszego aktualnego domu, czyli Żor. Przez większą część podróży w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy, za wyjątkiem kilku standardowych tematów, typu pogoda i samopoczucie. Nie wiedziałam zbytnio jaki temat powinnam poruszyć, ponieważ bałam się, że niechcący coś chlapnę na temat Londynu, a nie byłam pewna jak siatkarz na taką wzmiankę zareaguje. Michał był dosyć porywczą osobą, choć może bardziej ujawnia się to na boisku, to i czasem w codziennym życiu robił coś pod wpływem emocji, zazwyczaj tych negatywnych. A nie chciałabym na przykład być wyrzucona z auta na środku drogi powrotnej do domu, bo nie znałam tej okolicy i nie wiedziałabym, jak wrócić... Nic jednak na taki obrót sprawy nie wskazywało, ponieważ Michał wydawał się być niezwykle zrelaksowany – mruczał coś sobie pod nosem, prawdopodobnie śpiewał wraz z radiem. Ja więc skupiłam się na drodze, aby nam czegoś nie zrobić albo, co gorsza z punktu widzenia Błażeja, w jakiś sposób nie uszkodzić jego ukochanego samochodu.

- Możesz mi wyjaśnić jedną rzecz? – spytałam, przerywając ciszę pomiędzy nami.

Przez cały czas trwania podróży zastanawiałam się nad czymś, ale w ogóle nie podejmowałam tego tematu. Dopiero, gdy w połowie drogi zatrzymaliśmy się w jakieś przydrożnej knajpie, nawet nie wiem w jakiej to było miejscowości, na coś do jedzenia i krótki odpoczynek, postanowiłam przerwać milczenie między nami.

- No dawaj – Michał uśmiechnął się do mnie zachęcająco, otwierając przede mną drzwi od knajpy.

- Dlaczego nie boisz się jak prowadzę? – spytałam, przekrzywiając głowę. Tak już mam, gdy coś mnie dziwi lub zastanawia. – Błażej zawsze umiera ze strachu przed tym.

- Ech, mój brat odkąd pamiętam, ma tendencję do dramatyzowania – lekceważąco machnął ręką Michał, siadając przy stoliku. – A poza tym, jeździłem i to nie raz z gorszymi kierowcami od ciebie.

- Czyli uważasz że jestem złym kierowca? – zjeżyłam się, jak zawsze, gdy ktoś coś takiego insynuuje pod moim adresem.

- Nie, po prostu bardzo lubisz adrenalinę i masz cholernie ciężką nogę. Ale w porównaniu na przykład do Zbyszka, prowadzisz bardzo pewnie, gdy auto jedzie ponad 100 na godzinę – pochwalił mnie.

- Powinnam to uznać za komplement? – spytałam, co Michał potwierdził skinieniem głowy. – W takim razie, bardzo dziękuję.

- Nie ma sprawy – uśmiechnął się, przeglądając z uwagą menu. – Poza tym jak na dawcę organów jesteś całkiem rozważna.

- Wiesz, że nie lubię tego określenia? – mruknęłam zdegustowana.

- Wiem, wiem. Tak tylko postanowiłem cię trochę podenerwować, motocyklistko nasza – oznajmił rozbrajająco, po czym złożył nasze zamówienie. – A właśnie, młoda, mam coś dla ciebie – nagle mu się o czymś przypomniało. Pogrzebał chwilę po kieszeniach swoich spodni, aby wyciągnąć na stół breloczek przedstawiający małą, czerwoną budkę telefoniczną, z jakich słynie Londyn. – Obiecałem ci przecież, że ci ją przywiozę. Co prawda miała być to prawdziwa budka, ale... no cóż, miałem za mało czasu, aby ją w jakiś sposób stamtąd ukraść i opracować plan przemycenia do kraju, więc... musisz zadowolić się tym – zakończył, podsuwając mi pod nos owy breloczek.

Wzięłam ten prezent do ręki i obejrzałam go ze wszystkich stron z nieodgadnioną miną.

- Jeśli muszę – mruknęłam, udając, że nie jestem tym jakoś specjalnie zachwycona. Widząc jednak naburmuszoną minę Michała, roześmiałam się na głos. – Nie no, jest śliczna. Dziękuję – ucałowałam go w policzek, a żeby to zrobić, musiałam się wyciągnąć przez całą szerokość stolika, przy którym siedzieliśmy.

- Tak lepiej – odrzekł zadowolony siatkarz.

Po chwili przyniesiono nam nasze zamówienie. Kiedy najedliśmy się i trochę odpoczęliśmy przy rozmowie na byle jakie tematy, postanowiliśmy udać się w dalszą podróż. Tym razem to Michał zasiadł za kółkiem, abym to ja mogła odpocząć.

- Miałabyś może ochotę jutro pojechać ze mną nad morze na kilka dni? – spytał mnie ni stąd ni zowąd Michał, przerywając ciszę.

Czy Michał właśnie powiedział „ze mną”? A może ja się tylko przesłyszałam? A nawet jeśli tak było to… co to może oznaczać?  I gdzie miałabym z nim jechać? I dlaczego mi to zaproponował?

- Jak to… z tobą? – próbowałam więc w jakiś delikatny sposób ustalić fakty, kiedy już wyszłam z pierwszego szoku.

- Zbyszek z Aśką jadą w piątek na tydzień nad polskie morze, do jakieś małej miejscowości. Nie pamiętam nazwy, ale wiem, że nie jest zbyt oblegana przez turystów – mruknął siatkarz, drapiąc się po głowie. – I zapytał się mi, czy nie mielibyśmy ochoty pojechać z nimi. W sensie ja, ty, Błażej i może Justyna? – zamyślił się.

- Nie wiem, czy to jest dobry pomysł... – próbowałam się jakoś wymigać, tylko jeszcze nie wiedziałam jak.

Bo jeśli mam być szczera, to nie bardzo uśmiechał mi się ten pomysł.

- Przestań, należy ci się trochę odpoczynku – zamruczał Michał.

- A nie sądzisz, że Zibi i Asia chcieliby mieć trochę prywatności? Pobyć trochę w samotności po tym ciężkim okresie przygotowawczym do turnieju? – zapytałam.

- Gdyby chcieli, to chyba by mi tego nie proponowali – powiedział Kubiak, jakby to było oczywiste.

- Nie proponowali? Sam mówiłeś, że to Zibi ci to powiedział, a wiesz, jaki jest Bartman – przypomniałam mu. – Chlapnie coś, a Aśka potem będzie na niego zła, że nie zapytał się jej o zdanie, no i na nas, że się zgodziliśmy.

- Nie będzie – zaprzeczył. – Aśka wie o tym i nie ma nic przeciwko.

- Skoro tak mówisz… - szepnęłam niezbyt przekonana.

- To co? Pojedziesz? – zapytał z nadzieją Kubiak. – Należy ci się urlop po całym roku zapieprzania na niezłych obrotach – spojrzał na mnie błagalnie.

- Jeśli dostanę wolne, to... pojadę – dałam się mu ubłagać.

Dlaczego on na mnie tak działa, że nie umiem mu odmówić, mimo że powinnam to zrobić?

- Super! Już ja ci się o to wolne postaram – obiecał mi Michał.

Nie potrafiłam się nie uśmiechnąć na tą obietnicę. A znając Michała, to na pewno ją dotrzyma.

- A tak właściwie, to dlaczego wracamy do Żor? – zapytałam.

- Musimy się przecież spakować – siatkarz odpowiedział mi to takim tonem, którego używa do wypowiadania oczywistości. A przecież idiotką nie jestem!

- Gdybyś wcześniej o tym pomyślał, to byśmy cię spakowali i zabrali ciuchy ze sobą do Wałcza – odpowiedziałam zdegustowana.

- Pewnie tak, ale co to na nas dwukrotnie pokonać wzdłuż Polskę w ciągu dwóch dni? – zapytał z nikłym uśmiechem.

Nie miałam już żadnych argumentów na niego i jego pozytywne podejście do życia. Rozbroił mnie. I w takiej miłej atmosferze dojechaliśmy do Żor.

*

Jesteśmy szaleni. A jeśli nie, to przynajmniej niezbyt normalni. Ale to wiemy już nie od dziś. Bo żeby jednego dnia wrócić do domu i to naprawdę późnym wieczorem, a następnego dnia wczesnym rankiem wyjechać w drogę powrotną? Ale nasza szalona paczka była do tego zdolna. Już nie raz wywijaliśmy taki numer. Wczoraj przed północą, zaraz po wejściu do swojego mieszkania, Michał wyrzucił wszystko ze swojej walizki, którą przywiózł z reprezentacji, na środek salonu i zaczął pakować drugą, którą zabierze ze sobą na wakacje nad morze. Ja siebie też spakowałam. Zjedliśmy wspólnie kolację i poszliśmy spać, by wstać wcześnie rano dnia następnego i spakować Błażeja (ciekawe, czy będzie zadowolony z zestawu ciuchów, który mu wybraliśmy? bo znając jego tendencję do kręcenia nosem na wszystko, to nie jestem do tego jakoś przekonana…). Później wpakowaliśmy wszystkie walizki do bagażnika samochodu i ruszyć w drogę nad morze, zahaczając jeszcze o Katowice, aby wyprosić dla mnie wolne od mojej szefowej. Michał solennie mnie zapewnił, że się o to wystara i… słowa swojego dotrzymał. Choć szczerze mówiąc, nie musiał się zbytnio wysilać, bo moja szefowa nie miała nic przeciwko, gdy tylko wspomniałam, że chciałabym wziąć wolne. Dawno w końcu urlopu nie miałam… Dostałam więc cały tydzień bez jakichkolwiek zobowiązań i ten czas miałam zamiar wykorzystać na taplaniu się w Bałtyku i wygrzewaniu w słońcu.

- Dzwoniłeś do Justyny? – spytałam Michała, kiedy tylko wyruszyliśmy z Katowic.

Tym razem to on prowadził i to swój samochód. Błażeja auto zostało w garażu w Żorach, ponieważ było zdecydowanie mniejsze od samochodu Michała. W prowadzeniu mieliśmy się zmienić w połowie drogi do Wałcza, a tam dołączy do nas Błażej i to on wtedy zasiądzie za kierownicą. Wszystko było zaplanowane tak, aby nikt się nie przemęczył i abyśmy bez specjalnie długich przerw dojechali nad Bałtyk.

- Dzwoniłem – mruknął pod nosem Michał, skupiony na drodze.

- I co? Pisze się na tą naszą szaloną wyprawę? – spytałam roześmiana.

Starałam się zabrzmieć najbardziej naturalnie i zatuszować jakoś swoją niechęć do pomysłu zabrania Justyny z nami. Miałam nadzieję, że Michał mi odpowie, iż Justyna nie może, że nie wiem… musi stawić się w przedszkolu i pracować? O, to jest dobry powód dla jej nieobecności. Niestety, musiałam się jednak zawieźć...

- Tak, przyjedzie pociągiem. Da znać, o której będzie w Koszalinie i odbierzemy ją ze stacji – poinformował mnie Michał.

- Dostała wolne w pracy? – zdziwiłam się.

- Nie, Justyna już nie pracuje – mówił dalej, patrząc przed siebie na drogę. - Jest coraz mniej dzieci i musieli zamknąć niektóre oddziały, przy okazji redukując etaty. No i padło na nią.

- To smutne – szepnęłam, patrząc tępo w szybę boczną i w krajobraz za nią.

Jeśli mam być szczera, to coraz mniej cieszyłam się na te wakacje. Coś mi mówiło, że przez te dni Justyna nieźle namiesza między nami, a moja intuicja zazwyczaj dobrze mi podpowiadała. Nie byłam zachwycona już w momencie, w którym Michał oznajmił mi, że ma zamiar zaproponować jej dołączenie do nas nad morzem, ale nie mogłam mu tego powiedzieć. Zawsze bardzo denerwowało go to, że jestem do blondynki tak negatywnie nastawiona, a ja nie miałam jakoś specjalnie ochoty go denerwować. Tylko co ja poradzę na to, że jej nie ufam? Taką już osobą jestem i tego nie zmienię, a Michał znał mnie już dość długo i doskonale powinien to wiedzieć. A ja naprawdę miałam powody do tej nieufności. Przecież Justyna do momentu, w którym nie wiedziała, że znam dwóch siatkarzy grających jeszcze wtedy w Politechnice Warszawskiej, nie miała zamiaru się ze mną „zaprzyjaźnić”. A później nagle zmieniła swoje nastawienie do mnie i w każdej z możliwych sytuacji próbowała się do mnie zbliżyć. A przy okazji i do chłopaków. Czułam, że coś się za tym kryje, a gdy tylko Justyna zaczęła interesować się Zbyszkiem, już wiedziałam, o co jej chodzi. Chciała się wybić, tylko i wyłącznie o to jej chodziło. Nie raz mi się skarżyła, że nie jest zachwycona ze swojej codzienności i że jej celem jest życie w luksusie. A będąc żoną popularnego i odnoszącego sukcesy siatkarza, mogłaby to osiągnąć. Zbyszek jednak nigdy jakoś specjalnie nie zwracał na Justynę uwagę. Zawsze tłumaczył to swoją niechęcią do blondynek, co jak teraz wiemy, życie zweryfikowało, w końcu Asia jest piękną i inteligentną blondynką. Ale wracając do tematu, kiedy tylko Justyna zorientowała się, że nic u Bartmana nie wskóra, zaczęła interesować się Michałem, co mnie bardzo denerwowało. Ale Michał nic sobie z tego nie robił, wciąż powtarzał mi, że nie mam podstaw do takich oskarżeń pod jej adresem. Nawet fakt, że przekonałam do swojej racji Zbyszka i Błażeja, niczego nie zmieniło. On zawsze był uparty i zanim sam się o czymś nie przekona, to w to nie uwierzy. Dlatego tak bardzo cieszyłam się, że wyprowadziliśmy się z Warszawy i w pewien sposób odcięliśmy się od niej. Byłam zdecydowanie spokojniejsza, bo odległość nas dzieląca nie pomagała jej w osiągnięciu swojego celu. A tu ona znowu wraca… Jak bumerang, normalnie. Miałam tylko nadzieję, że Michał jest racjonalny i nie podda się jej wpływowi. Choć coś w jego nastawieniu do dziewczyny mnie niepokoiło, a jak już wspomniałam, intuicje mam niezłą, to miałam powody do niepokoju. Oby tylko było to wyolbrzymianie tematu, a te wakacje okazały się być jednak w stu procentach udane.

_________________________

Habemus nowy rozdział! Nie wiem, czy cieszycie się z niego tak samo mocno, jak z wyboru nowego papieża, ale dodaje tutaj w końcu coś nowego. Wiem, że mało się dzieje, ale mam nadzieję, że się nie zanudziliście czytając go. Do następnego!