dziesiąty tatuaż.

„takiej dziewczynie

do nóg się rzuca cały świat”

Kiedy następnego dnia otworzyłam oczy po przebudzeniu, stwierdziłam, że nie jestem w swoim łóżku. Znaczy, od jakiś sześciu lat nie śpię w swoim łóżku – najpierw kimałam kątem u Błażeja, później na przeróżnych stancjach w Warszawie, by ostatecznie wylądować w Żorach, gdzie co chwila przenosiłam się z mieszkania Michała do mieszkania Zbyszka i na odwrót. To było zależne od ich aktualnego humoru i momentami doprowadzało mnie do szewskiej pasji, ale jakoś to znosiłam. Tym razem jednak kompletnie nie wiedziałam, gdzie się znajduję. Nie znałam tego pomieszczenia, nigdy wcześniej tu nie byłam. Nagle poczułam, jak ktoś łapie mnie w pasie i przyciąga mocniej do siebie. przestraszyłam się trochę i z wahaniem obróciłam głowę, by spojrzeć w swoje prawo. A tam Aleks smacznie spał, obejmując mnie ciasno w pasie. I wtedy wszystko mi się przypomniało...

Wczoraj, zaraz po scysji z Justyną, nie miałam pojęcia, co ze sobą zrobić. Nie chciałam nikogo z nich widzieć albo jeszcze z kimś gadać, bo wiedziałam, że to się może źle dla nas wszystkich skończyć. Mogłabym powiedzieć więcej niż powinnam była lub co gorsza zrobić coś, czego bym później żałowała. Wolałam więc gdzieś się zaszyć przed otaczającym mnie światem, ale jako że nie znałam tej okolicy, nie miałam pojęcia, gdzie powinnam się udać. Wszystko się wyjaśniło, gdy dogonił mnie Aleks i zaproponował, że zabierze mnie jak najdalej stąd, jakby doskonale wiedział, czego potrzebuję. Zgodziłam się bez żadnego sprzeciwu, wahania, czy specjalnego namysłu, bo właśnie o to mi chodziło. Chciałam zniknąć i to jak najszybciej, a Aleks mi to umożliwił. Ostatecznie oboje wylądowaliśmy w Mielnie, gdzie chodziliśmy po promenadzie, jak gdyby nic wielkiego się przed chwilą nie stało, w najlepsze naśmiewaliśmy się z przechadzających obok nas Niemców, jedliśmy gofry z bitą śmietaną i owocami, leżąc beztrosko na ciepłym piasku na plaży, jak para zakochanych. Tego naprawdę było mi trzeba, a Aleks był bardzo dobrym towarzyszem, bo o nic nie pytał, nie oczekiwał ode mnie wyjaśnień, tylko po prostu przy mnie był i swoim zachowaniem odciągał moje myśli od tego nieprzyjemnego wydarzenia.

I nawet nie wiem, kiedy i jak to się stało, że z nadejściem wieczora opowiedziałam mu wszystko, co leżało mi w tamtym momencie na wątrobie. Od samego początku, czyli od dnia, w którym poznałam Michała. Wcześniej wiedziałam tylko tyle, że Błażej ma starszego brata, również siatkarza, który jest mu stawiany za wzór, czego on bardzo nie lubi. Myślałam więc, że starszy Kubiak jest jakimś nadętym gburem, bufonem, z którym nigdy w życiu się nie dogadam tak, jak z młodym Kubiakiem, a on… on okazał się być świetnym facetem. Oboje jednak podeszliśmy do siebie z dużym dystansem – ja zrażona opowieściami Błażeja, a Michał moim wyglądem. Ale z czasem bariery topniały i zaczęliśmy nadawać na tych samych falach, co było widoczne tak bardzo, że w pewnej chwili Błażej zrobił się zazdrosny o swojego starszego brata. Do tej pory zawsze byłam tylko i wyłącznie dla niego, więc nic dziwnego, że zaczął się bać, iż to starszemu Kubiakowi zacznę poświęcać więcej czasu, odstawiając młodszego na boczny tor. Nic takiego jednak nie miało miejsca, starałam się traktować ich wszystkich normalnie, tak jak do tej pory. Nawet kiedy sama przed sobą przyznałam się, że się zakochałam w Miśku, wiele w moim zachowaniu się nie zmieniło. Z czasem jednak takie udawanie przed wszystkimi, a może bardziej przed samą sobą, że wszystko jest po staremu, robiło się dla mnie coraz trudniejsze i coraz bardziej było widać, że nie traktuję Michała tak, jak na początku naszej znajomości. Błażej zauważył to wszystko jako pierwszy – wtedy, gdy mu powiedziałam, że wraz z chłopakami przenoszę się do Żor, bo mnie o to poprosili. Zbyszek zorientował się jakoś w połowie sezonu, gdy grał w Jastrzębskim Węglu – w momencie, w którym miał kontuzję. Nie miał co robić, więc zaczął się zajmować nie swoimi sprawami i bawić w detektywa – tak to sobie tłumaczyłam. A Michał… Michał nie zauważa mnie do tej pory, co tak bardzo zaczęło mnie frustrować, że czara goryczy się przelała, co powoli zaczynało wychodzić na jaw. I może właśnie przez to zaczęłam się zwierzać nieznajomym?

Aleks tymczasem objął mnie ramieniem i stwierdził, że Kubiak jest strasznym idiotą, bo każdy chciałby, abym mówiła o nim w taki sposób, jak o Michale, mimo tylu ran, które mi do tej pory wyrządził. A już on zwłaszcza chciałby być na miejscu przyjmującego. Później mnie pocałował i zaproponował, abym u niego została na noc. Zostałam. Nie analizowałam specjalnie, jak to wszystko wygląda z boku dla obserwatora wydarzeń, liczyło się dla mnie tylko moje dobre samopoczucie. A przy brunecie czułam się wspaniale i nie chciałam tego ot tak kończyć, wracając do szarej rzeczywistości. Napisałam więc krótkiego sms-a Błażejowi z komórki Aleksa (bo swojej nie zabrałam z domku), że wszystko ze mną w porządku i jestem z brunetem, a później ubrałam koszulę chłopaka i zasnęłam w jego ramionach, jak mała, bezbronna dziewczynka, potrzebująca silnego ramienia, na którym mogłaby się wesprzeć w trudnych chwilach.

Czasami miałam takie dni, w którym potrzebowałam poczucia bezpieczeństwa. Rzadko mi się one zdarzały, bo zazwyczaj twardo stąpam po ziemi, ale niestety czasem nawet najtwardsza osoba potrzebuje czyjegoś wsparcia...

- Czyli to nie był sen – uśmiechnął się do mnie Aleks, budząc się.

Spojrzałam na niego z zaciekawieniem, nie bardzo rozumiejąc, o co mu chodzi. Było rano, ludzie gadają więc od rzeczy.

- Myślałem, że gdy otworzę oczy, okaże się, że wszystko to sobie wymyśliłem – wyjaśnił mi, całując mnie w nos.

- Nie wiedziałam, że z ciebie jest taki romantyk – szepnęłam, śmiejąc się i wyswobadzając z jego objęć, mimo że było mi w nich bardzo dobrze.

- Bo jeszcze nie znasz mnie zbyt dobrze – zaśmiał się Aleks. – A tak w ogóle, to gdzie się wybierasz? – spytał, widząc moje poczynania.

Właśnie zakładałam na tyłek swoje spodnie, które wczoraj niedbale rzuciłam na krzesło obok łóżka, chcąc się jak najszybciej położyć. Zaczynałam także poszukiwać mojej bluzki, mimo że w jego koszuli było mi całkiem wygodnie. I co ważne, do twarzy!

- Chyba najwyższy czas wracać… - westchnęłam więc, choć nie byłam o tym jakoś specjalnie przekonana.

Najchętniej to cały dzisiejszy dzień przeleżałabym w ramionach Aleksa, rozmawiała z nim o bzdetach i niczym się nie przejmowała. Ale tak nie można.

- Myślisz, że bez śniadania cię stąd wypuszczę? – zapytał brunet, unosząc brew nad prawym okiem. – Idź pod prysznic, bo później schodzisz ze mną na śniadanie. I nie chcę słyszeć żadnego sprzeciwu z twojej strony – dodał, widząc moją minę.

Pokiwałam tylko głową i zrobiłam tak, jak mi kazał. Nawet przez myśl mi nie przeszło, aby mu się sprzeciwiać, mimo że czułam, iż chyba go wykorzystuję w tym momencie i on to wszystko może później źle odebrać. Ale myślałam wtedy tylko o sobie, w końcu uruchomiłam w sobie samoluba, który tak długo był uśpiony we mnie i teraz chciał jak najdłużej odciągać moment powrotu do rzeczywistości. A Aleks po prostu mi w tym pomagał, jak tylko najlepiej mógł…

Siedziałam w koszulce Aleksa z Jackiem Daniels’em, która była na mnie za duża. Wczoraj wyszukałam ją w jego szafie w pokoju, gdy miałam iść spać. Chłopak kazał mi znaleźć sobie coś odpowiedniego do spania i gdy ona wpadła mi w ręce, nie omieszkałam mu powiedzieć, że zawsze chciałam taką mieć. I pewnie przez to od dzisiaj taką mam, choć brunet wczoraj na jej widok określił ją mianem swojej ulubionej. Mimo to chłopak wręczył mi ją dziś rano, gdy wyszłam spod prysznica i gdy oboje spławiliśmy jakimś cudem z pokoju Mattiego, który już snuł przeróżne insynuacje na nasz temat. Aleks stwierdził wtedy, że chce, abym myślała o nim, gdy będę ją nosić – ma być to taka swoista pamiątka naszej krótkiej, bądź co bądź, ale dość intensywnej znajomości. A ja nie umiałam mu odmówić, choć chyba powinnam była to zrobić…

- Wiesz już co teraz zrobisz, Tośka? – spytał Aleks, kiedy już kończyliśmy wspólne śniadanie.

Westchnęłam ciężko, jakby nagle spadł na mnie ciężar wczorajszego dnia i smutnej rzeczywistości, a ja nie byłam na to przygotowana. Wróć, przecież dokładnie tak teraz było.

- Tak, wiem – pokiwałam głową. – Spakuję się i wracam do domu, wakacje tutaj już się dla mnie skończyły.

- Jesteś tego pewna? – spytał, przyglądając mi się z uwagą. – Wiesz, że to może być uznane za przejaw twojego tchórzostwa i winy?

- Wiem – potwierdziłam – ale z drugiej strony zrozum, kiedy tu zostanę, zepsuje im wszystkim wakacje. Michał na pewno tego tak nie zostawi, a ja mu przecież prawdy nie powiem, bo to nie ma już najmniejszego sensu. Już jest za późno na takie uzewnętrznianie się. Poza tym mogę się założyć, że Justyna przedstawiła mu już swoją wersję wydarzeń, w którą on uwierzył. A ja nie zniosę kolejnych jej zaczepek, przy najbliższej okazji wydrapię jej oczy i nikt mnie przed tym nie powstrzyma. Najlepiej więc będzie, jak się usunę na jakiś czas w cień, przygotuję się psychicznie na konfrontację z zakochańcami – zironizowałam – i ułożę to wszystko sobie w głowie.

Aleks pokiwał głową i nie skomentował tego, jakby widząc, że zdania swego nie zmienię. Zabrał mi tak po prostu mój talerz sprzed nosa i wraz ze swoim odniósł na miejsce brudnych naczyń, przeznaczonych do zmywania. A kiedy do mnie wrócił, zapytał:

- A co byś powiedziała, gdybym cię teraz odprowadził, pomógł ci się spakować i odwiózł cię na dworzec do Koszalina?

Widziałam, że to pytanie było tak właściwie pytaniem retorycznym i co bym w tej chwili nie powiedziała, to i tak postawi na swoim. A poza tym chyba ten pomysł nie należał do najgorszych, prawda?

- Czemu nie? – powiedziałam więc, wzruszając ramionami i wyszłam z nim ze stołówki.

- Tośka, co ty do cholery robisz?!

Nie spodziewałam się nikogo zastać w domku, raczej sądziłam, że wszyscy będą korzystać z pięknej pogody dnia dzisiejszego i wylegiwać się na słońcu, dlatego aż podskoczyłam, gdy usłyszałam to pytanie. Właśnie wywaliłam z szafki swoją walizkę i wszystkie ciuchy, które tu ze sobą zabrałam. Pakowałam się w pośpiechu, wrzucając wszystko byle jak do mojego bagażu, jakbym przed czymś uciekała. A ja po prostu nie miałam ochoty nikogo spotkać i do tego mu się tłumaczyć z moich poczynań. Chciałam napisać krótką karteczkę, wyjaśniając, że wszystko ze mną w porządku i mają mnie zostawić w spokoju. A tu Błażej pokrzyżował moje plany…

- Dlaczego mnie tak straszysz?! Nie mogłeś od razu powiedzieć, że tu jesteś, a nie się ukrywasz? – krzyknęłam rozzłoszczona, trzymając się za serce i próbując unormować oddech

- Musiałem zobaczyć, co ty… co wy wyczyniacie – wyjaśnił, przenosząc swój wzrok na Aleksa.

Błażej siedział właśnie na moim łóżku z założonymi na piersi rękami. Kiedy weszłam do domku, od razu skierowałam się w stronę szafy, która była naprzeciwko łóżek, zaraz przy drzwiach i pewnie dlatego go nie zauważyłam. Młody Kubiak patrzył na nas w tej chwili podejrzliwie, jakby próbując zgadnąć, co wymyśliliśmy i po co się pakuję. Wydawało mi się nawet przez krótką chwilę, że nagle stał wrogo nastawiony do Aleksa… ale to może tylko moje chore wymysły.

- Pakuję się, jakbyś nie widział – syknęłam, wciąż zła, że mnie wystraszył – i wracam do domu.

- Na pewno do domu? Nie okłamujesz mnie przypadkiem? – Błażej wstał i świdrował mnie wzrokiem.

- Ty też mi nie wierzysz?! – krzyknęłam tak gwałtownie, że aż oboje, Aleks i Błażej, podskoczyli w tej samej chwili.

- Tosia, to nie tak… - zaczął młodszy Kubiak po chwili, kiedy już doszedł do siebie i zrozumiał, że mnie swoimi słowami uraził.

- Nie tłumacz się – machnęłam na to ręką, powracając do pakowania. – Pewnie myślisz to, co wszyscy, w końcu sama daję wam ku temu powody…

Zdałam sobie właśnie sprawę, że wszystko, co robię, działa na moją niekorzyść. Moje wczorajsze zachowanie, późniejsze zniknięcie, noc spędzona u Aleksa, a teraz ta "ucieczka"… Nic więc dziwnego, że wszyscy myślą sobie to, co myślą.

Błażej jednak podszedł do mnie i przytulił się do moich pleców.

- Tosia, przecież wiesz, że to nie tak. Chcę dla ciebie jak najlepiej – mówił spokojnie. – I będę przy tobie obojętnie co się stanie. Powiedziałem wczoraj Michałowi, że zawsze stanę po twojej stronie i nie zmieniłem zdania. Wiesz, że zaakceptuję każdą twoją decyzję, choćby nawet nie wiem jak bardzo niedorzeczna mi się wydała. Zawsze ci pomogę, pamiętaj o tym. Ja po prostu się martwię o ciebie, wiem, ile cię to wszystko kosztuje psychicznie…

- Przepraszam – szepnęłam, obracając się w jego stronę. – Powinnam to wiedzieć, a nie na ciebie naskakiwać. Ale ja po prostu mam już dość. Pogubiłam się w tym wszystkim, dlatego wracam do domu. Zobaczę, czy Majkel już wrócił, a przy okazji poukładam sobie wszystko w głowie. A przynajmniej spróbuję to zrobić… - wyjaśniłam mu.

- Nie ma sprawy, Tosia, w końcu sam ostatnio dałem ci powody do zwątpienia – uśmiechnął się pokrzepiająco. – To weź ze sobą tylko te najpotrzebniejsze rzeczy, żebyś nie musiała nosić tej ciężkiej walizki ze sobą przez całą Polskę, a resztę twoich rzeczy wpakuję do bagażnika, gdy będziemy wracać samochodem do domu.

- Naprawdę? – upewniałam się zaskoczona.

- Jasne, Czarnuszko – ucałował mnie. – Obiecuję, że pięć razy sprawdzę, czy niczego nie zapomniałem. I wszystkim wytłumaczę twój nagły powrót do domu. Mam kłamać i powiedzieć, że coś nie tak z Majkelem? Albo że musiałaś wracać do szpitala? – próbował ustalić ze mną jedną wersję wydarzeń.

- Nie, powiedz im prawdę – pokręciłam głową – że nie chciałam im psuć wakacji, a gdybym została, to na pewno bez sprzeczek by się nie obyło.

Błażej pokiwał głową, nawet nie próbując mi wybić ten pomysł z głowy, choć chyba taka wersja mu się nie spodobała. Musiało więc być ewidentnie widać, że już postanowiłam i swojego zdania nie zmienię, choćby nie wiem co zrobił, czy powiedział.

- Odwieź cię na dworzec? – zapytał tylko.

- Nie, ja ją odwiozę – po raz pierwszy odkąd tu jesteśmy, na głos odezwał się Aleks.

Błażej pokiwał tylko głową, nawet nie próbując się z nami kłócić, jakby zaakceptował wszystko, co wspólnie postanowiliśmy. Gdybym go nie znała, pomyślałabym, że tak jest, ale znam go, więc wiem, że swoje pomyślał. Nie chciał się jednak ze mną sprzeczać i mi dokładać, dlatego nie powiedział tego na głos. Tymczasem ja zapięłam moją podręczną torbę, którą w pośpiechu spakowałam. Miałam tylko nadzieję, że niczego ważnego nie zapomniałam ze sobą zabrać, bo później będę się na siebie wściekać… Aleks chwycił mój bagaż i zaniósł go do swojego samochodu. Podałam młodemu Kubiakowi moje klucze od naszego domku i oboje podeszliśmy do czerwonego Nissana, który należał do Aleksa.

- To do zobaczenia za kilka dni – szepnęłam w stronę Błażeja. - Teraz masz cały domek dla siebie, możesz więc szaleć - zaśmiałam się, poruszając charakterystycznie brwiami. Błażej tylko pokręcił głową zażenowany moimi słowami.

Nigdy nie lubiłam pożegnań, nawet tych na krótko.

- Uważaj na siebie – szepnął, całując mnie w policzek. – I o nic się nie martw, jesteś silna, więc sobie poradzisz.

Pokiwałam głową, przyjmując jego słowa do wiadomości, po czym wsiadłam do samochodu, którym kilka chwil później jechałam wraz z Aleksem w stronę dworca kolejowego w Koszalinie, by wrócić pociągiem do domu.

Nie rozmawiałam z Aleksem prawie w ogóle podczas naszej drogi do pobliskiego miasta. Odpłynęłam myślami hen daleko, zastanawiając się, czy na pewno dobrze robię. Miałam mnóstwo wątpliwości, jednak mimo wszystko nie wyobrażałam sobie innej możliwości. A nawet gdyby, to już nie było odwrotu, przynajmniej ja nie dopuszczałam do siebie takiej myśli. Aleks tymczasem o nic nie pytał, jakby przeczuwając, że nie warto mi teraz przeszkadzać.

- Dziękuję ci za wszystko – powiedziałam w stronę bruneta, stojąc już na peronie z biletem w kieszeni i czekając na pociąg, który został zapowiedziany kilka chwil temu.

- Przecież nic specjalnego nie zrobiłem… - chłopak wzruszył ramionami.

- Zrobiłeś naprawdę dużo – zaprzeczyłam. – I bardzo się cieszę, że cię poznałam.

- Ja również i wiedz, że możesz wpaść do mnie do Warszawy, kiedy tylko chcesz, adres znasz – oznajmił po chwili. – Zawsze będziesz u mnie mile widziana, a ja będę na ciebie czekał.

- Nie warto – szepnęłam, wyczuwając drugie dno jego zapewnienia. – Baw się dobrze, korzystaj z życia, jak to do tej pory robiłeś. Nie czekaj na mnie, bo… ja chyba nigdy nie wyleczę się z tej chorej miłości do niego – szepnęłam, spuszczając wzrok.

To było głupie, przecież już dawno powinnam sobie dać spokój z Michałem, ale… nie potrafię. To zbyt mocno siedzi we mnie i nie wiem, co musiałabym zrobić, aby z nim skończyć. Widocznie jestem masochistką, która lubi sprawiać sobie ból. Inaczej tego wyjaśnić nie potrafię… Bo przecież gdybym chciała, mogłabym się od niego odciąć, wyjechać, nie przebywać w jego towarzystwie, a ja mimo tylu ran, wciąż tkwię jak najbliżej Kubiaka, wręcz się do niego garnę. To jest naprawdę chore.

- Korzystać z życia będę, to ci mogę obiecać – uśmiechnął się cwaniacko Aleks, wyrywając mnie z zamyślenia – jednak będę to robił z nadzieją, że kiedyś otworzę drzwi od mieszkania i cię w nich zobaczę. A wtedy rzucę swojego dotychczasowe życie. Dla ciebie, Tośka – powiedział to takim poważnym tonem, którego jeszcze u niego nie słyszałam.

Po takim wyznaniu nie bardzo wiedziałam, co powinnam mu odpowiedzieć. Ja nie mogłam mu niczego obiecać, bo na pewno byłyby to obietnice bez pokrycia. A nie chciałam mu robić nadziei na coś, co się nigdy nie wydarzy. Na moje szczęście właśnie w tej chwili przyjechał mój pociąg, który uratował mnie przed odpowiedzią. Aleks, widząc, że rozmowa na ten temat między nami już się skończyła, włożył mój bagaż do środka maszyny, abym nie musiała go ze sobą wnosić. Zanim jednak weszłam do pociągu, stanęłam obok niego i niesiona impulsem, tak po prostu wpiłam się w jego usta.

- Nawet nie wiesz, jak cholernie żałuję, że się w tobie nie zakochałam – wyznałam zupełnie szczerze. – Żegnaj.

I zanim Aleks mógł cokolwiek zrobić, w jakiś sposób mi odpowiedzieć, weszłam do pociągu i zamknęłam za sobą drzwi. Pewnie w tamtej chwili dla bocznego obserwatora wyglądaliśmy jak para zakochanych, których to wiele żegna się ze sobą na kolejowych stacjach. My jednak nie byliśmy jednymi z wielu... Gdy Aleks się ocknął i dotarło do niego to, co się stało przed chwilą, maszyna ruszyła, a ja ze łzami w oczach widziałam już tylko oddalającą się sylwetkę bruneta, za którym w pewnym sensie na pewno będę tęsknić.

__________________________

To jest ten czas, to są te chwile – w końcu nadeszła Liga Światowa, na którą czekaliśmy. Radujmy się więc! A taką nijaką notkę mi wybaczcie...