dwudziesty siódmy tatuaż.

„dobrze wiesz i ja to wiem
że kochasz, kochasz, ale boisz się”

„Niestety, ale nie mam dla pani dobrych wiadomości…” – po tych słowach moje dotychczasowe życie legło w gruzach niczym domek z kart po lekkim dmuchnięciu w fundament tejże konstrukcji. Kiedy usłyszałam diagnozę z ust lekarza, uznałam, że to głupi żart. Naprawdę łudziłam się, że za chwilę ktoś zapali światło i stanie się jasność. Pewnie poleżę w szpitalu kilka dni, aż mój ogólny stan zdrowia się unormuje, po czym wrócę do normalnego życia. Tak myślałam, jednak nic bardziej mylnego. Koszmar, z którego nie mogłam się obudzić, miał trwać w najlepsze. Nie będę widzieć. Nie. Będę. Widzieć. Wciąż to do mnie nie docierało. Leżałam więc w szpitalnym łóżku na wznak i wpatrywałam się w sufit… a tak właściwie to w miejsce, w którym sądziłam, że ten powinien się znajdować, starając się za dużo nie myśleć. To jednak nie było takie łatwe. Od tego momentu przecież to ciemność będzie mnie otaczać do końca mojego życia i będę się musiała do niej jakoś przyzwyczaić… Ba, będę musiała zaakceptować skutki tego, co się stało wczorajszego wieczoru – czyli tego, że jestem ślepa. Wydawało mi się, że mam całe życie przed sobą. Właśnie planowałam zamieszkać w Paryżu, zmienić miejsce, otoczenie, ludzi, pracę. Zacząć wszystko od nowa, z czystą kartą, zostawiając przeszłość za sobą. Miałam robić to, co kocham i to dzięki ludziom, którzy wspierają mnie w najgorszych momentach mojego życia. Miałam się rozwijać, nauczyć nowych rzeczy, a tym bardziej skończyć z tym, co do tej pory wyniszczało mnie od środka. Tymczasem moje horyzonty diametralnie się skurczyły do jednej, wielkiej, czarnej plamy…

- Przepraszam, pani Antonino, ale policja chciałaby z panią porozmawiać – nagle usłyszałam damski głos, zapewne którejś z pielęgniarek, który wyrwał mnie z moich pesymistycznych rozmyślań. A może one są raczej realistyczne? – Jeśli nie jest jeszcze pani na to gotowa, to mogę im powiedzieć, żeby przyszli później – dodała po chwili, nie doczekawszy się od razu mojej odpowiedzi.

- Niech wejdą. Przynajmniej będę miała to już za sobą – uśmiechnęłam się nieznacznie w miejsce, z którego dochodził ów głos, poprawiając się na poduszce.

Wiedziałam, że prędzej czy później do mnie przyjdą, by usłyszeć moją wersję wydarzeń. Zapewne było prowadzone jakieś śledztwo, wyjaśniające to, kto był winny wczorajszemu wypadkowi. Nie widziałam więc przeszkód, aby wrócić do tamtej sytuacji. Jakoś odgrzebywanie tamtej chwili mnie nie przerażało. Nie miałam nic do ukrycia, ba, wręcz chciałam mieć już te zeznania za sobą i móc się cieszyć świętym spokojem.

Po chwili usłyszałam kroki, które ewidentnie wskazywały, że do pomieszczenia weszło dwoje osób. Nie podeszli bliżej mojej lewej strony, jak ci, których do tej pory gościłam w szpitalnej sali, tylko przystanęły w nogach łóżka z wyraźną rezerwą. Tak wyraźną, że mimo iż nie widziałam, to wyczułam ją na odległość.

- Komisarz Karwat i sierżant Jabłoński, mamy do pani kilka pytań – facet zaczął z grubej rury, bez zbędnych uprzejmości. Pokiwałam nieznacznie głową na znak, że rozumiem. – Czy mogłaby nam pani opowiedzieć, co się stało poprzedniego wieczoru? – zapytał po chwili, po czym usłyszałam szelest kartek. Pewnie ten drugi będzie pisał to, co im za chwilę powiem.

-  Umówiłam się z moimi kumplami ze studiów na browara. Miałam na dniach wyprowadzić się do Paryża i to miało być nasze pożegnanie – zaczęłam więc, uprzednio biorąc głęboki oddech.

- O której to było?

- O osiemnastej. Z pubu wyszliśmy przed dwudziestą, bo chłopaki planowali pójść jeszcze na wykład, co ostatecznie pewnie do skutku nie doszło – uśmiechnęłam się pod nosem na samą myśl. – Ja tymczasem miałam o tej porze ostatni autobus powrotny do Żor…

- Ale nie pojechała nim pani… – wtrącił mundurowy.

- Nie, ponieważ Michał po mnie przyjechał – odpowiedziałam, starając się zachować spokój, mimo że te wtrącenia trochę wyprowadzały mnie z równowagi. – Byłam zaskoczona, że po mnie wyjechał, ponieważ się na to nie umawialiśmy, ale dzięki temu nie musiałam tłuc się tym starym rzęchem… Jechaliśmy dość wolno, ponieważ warunki na drodze nie były sprzyjające, jednak powoli zbliżaliśmy się do domu. I tak… hm – zastanowiłam się przez chwilę – może z pięć kilometrów przed Żorami oślepiło mnie światło. Na początku pomyślałam, że to facet zapomniał wyłączyć długich świateł, w końcu zza zakrętem nie mógł widzieć, że ktoś jedzie z naprzeciwka. Po chwili oboje zorientowaliśmy się, że kierowca kompletnie nie panuje nad swoim samochodem i że jedzie prosto na nas. Michał próbował jakoś zapobiec zderzeniu, ale w tym warunkach jego manewry nic nie dały, auto go nie słuchało. Nie mieliśmy żadnych szans by tego uniknąć…

- Rozumiem – odpowiedział spokojnie, przyswajając sobie to, co im powiedziałam. Może nawet i porównując moje słowa z tym, co już sam wiedział i usłyszał od innych? – Dobrze, nie chcemy już dłużej pani męczyć, ale mamy jeszcze jedno pytanie – zaczął po krótkim namyśle. Pokiwałam zachęcająco głową. – Kierowca tamtego auta, z którym się państwo zderzyliście, zeznał, że w ostatnim momencie wasz samochód gwałtownie zmienił tor jazdy, dzięki czemu uniknęliście zderzenia czołowego, tylko uderzyliście w drzewo, a on w państwa prawy bok – wyjaśnił mi po krótce. – Pan Michał jednak nie pamięta, aby zrobił coś, co mogło mieć taki skutek… Może pani umie nam to wyjaśnić?

Zamyśliłam się na moment, odtwarzając sobie w głowie ostatnie chwile, zanim zgasło to przeklęte światło.

- Tak, wydaje mi się, że umiem – kiwnęłam głową, kiedy już sobie wszystko przypomniałam. –  To ja szarpnęłam wtedy za kierownicę – przyznałam się.

- Pani? – zdziwił się, ale jakimś innym głosem. W sumie to mógł być to ten drugi policjant, który do tej pory się nie odzywał. – Dlaczego? – zapytał po chwili, odchrząkając znacząco, jakby tym chciał się doprowadzić do porządku.

- Bo nie chciałam, aby… – zawahałam się na moment, zastanawiając się na szybko, czy mogę im powiedzieć całą prawdę – nie chciałam, aby Michałowi coś się stało – wypaliłam wreszcie. – To był taki odruch. Tamten samochód jechał prosto na nas, ale bardziej jednak znosiło go w stronę Michała. On jest siatkarzem i ja wiem, ile dla niego znaczy siatkówka. Gdyby coś mu się stało… – szepnęłam, nawet nie chcąc o tym myśleć. – Mógł mieć przez to poważną kontuzję, uniemożliwiającą mu grę na dłuższy czas albo nawet taką, przez którą musiałby skończyć karierę. Nie mogłam do tego dopuścić, dlatego szarpnęłam za kierownicę – wyjaśniłam im.

- Ale dlaczego? – dopytywał wciąż ten drugi, dotąd nie odzywający się, policjant, ewidentnie zaskoczony moją wersją. – Pytam, bo w takich sytuacjach normalną reakcją człowieka jest ochrona, ucieczka, a nie ściąganie na siebie rozpędzonego samochodu… – wytłumaczył, dlaczego się dopytuje.

Westchnęłam, zdegustowana już trochę tymi pytaniami. Ten facet nic nie rozumiał.

- Jeśli się kogoś naprawdę kocha, to zrobi się dla tej osoby wszystko – odpowiedziałam szczerze.

Popatrzyłabym mu w oczy dla wzmocnienia efektu, ale niestety nie wiedziałam, gdzie je ma. Chyba jednak i mimo tego moja odpowiedź wyjaśniła im wszystkie ich wątpliwości, bowiem podziękowali mi za rozmowę i wyszli, życząc powrotu do zdrowia. Odetchnęłam z ulgą. Liczyłam po cichu, że od teraz będę miała wreszcie trochę spokoju dla siebie. Nic bardziej mylnego. Nawet na dobre nie zdążyłam ochłonąć po rozmowie z policjantami, a już usłyszałam w pomieszczeniu kroki, stawiane jakby z wahaniem. Po chwili jednak nowy gość usiadł na stołku po mojej lewej stronie, nie odzywając się do mnie w ogóle. Nie miałam pojęcia, kto to może być, do momentu aż z jego ust nie wydobyło się głośne westchnienie, przez które pytanie o tożsamość nie miało już większego sensu…

- Dlaczego to zrobiłaś? – spytał po kilku minutach ciszy.

I wtedy dotarło do mnie, że Michał słyszał wszystko, co powiedziałam chwilę temu policjantom. Nie widziałam, więc nie mogłam zauważyć, że Kubiak stoi za dwójką mundurowych, przez co nie ugryzłam się w język w odpowiednim momencie, zanim mleko się rozlało. Teraz wiedział, że go kocham. Znał całą prawdę, a ja nie miałam pomysłu, jak się tego wyprzeć. I chyba nawet już nie chciałam tego robić…

- Przecież słyszałeś, to wiesz dlaczego – odpowiedziałam spokojnie, wracając do bezsensownego wgapiania się w sufit.

- Ale to prawda? Naprawdę to zrobiłaś? – dopytywał.

- Dlaczego sądzisz, że składałabym fałszywe zeznania? – spytałam go wypranym z emocji tonem głosu. – Tak, Michał, wszystko, co im przed chwilą powiedziałam, jest prawdą – dodałam po chwili, gdyby wciąż nie dowierzał.

W sumie może i lepiej, że wie wszystko? Przynajmniej już jednej tajemnicy nie będę musiała w sobie dusić.

- Tośka, ale jak to? Przecież… – zająknął się, najwidoczniej przygnieciony tymi informacjami. – Tosiu… przecież ja sobie na to nie zasłużyłem! – oburzył się.

Nie wiedziałam zbytnio, co się dzieje, bowiem bez zmysłu wzroku miałam problem z rozpoznawaniem emocji. Bez tego nie umiałam się domyślić, co też może chodzić mu teraz po głowie.

- Michał, proszę, nie męcz mnie – westchnęłam więc, próbując jakoś grać na zwłokę. – Wszystko słyszałeś, a ja nie mam ci nic więcej do powiedzenia.

- Ale ja mam ci tyle do powiedzenia… – szepnął, po czym zamilkł na dłuższą chwilę, zapewne zastanawiając się nad odpowiednim doborem słów.

- Nie musisz nic mówić – weszłam mu w słowo, otwierając usta dokładnie wtedy, gdy on postanowił ponownie zabrać głos. Ja jednak już powoli miałam dość tej rozmowy, która niczego dobrego nie przynosiła. – Najważniejsze, że moje poświęcenie nie poszło na marne i nic ci nie jest. Bo nie jest, prawda? – dopytywałam.

- Tak, ze mną jest wszystko w porządku – odpowiedział. – Właśnie dostałem wypis i popołudniu idę na trening, ale…

- Już? – przerwałam mu zaskoczona tym, że tak szybko wróci do gry. Zawsze był twardy, co do tego nie miałam wątpliwości, jednak nie sądziłam, że po tak poważnym wypadku, jakiemu wczoraj ulegliśmy, tak szybko wróci na boisko. – Jesteś gotowy, by trenować? – zatroskałam się.

- Naprawdę czuję się dobrze Tosiu, nie martw się o mnie – wiedziałam, że mówiąc to, Kubiak się uśmiecha. Do tego niepotrzebny mi był wzrok. – Ale doskonale wiesz, że to, kiedy wrócę, nie zależy ode mnie, a od tego, co trenerzy zdecydują.

- Wiem, ale naprawdę się cieszę, że nie masz żadnej długotrwałej kontuzji – szepnęłam z uśmiechem.

Znałam Michała już na tyle, by wiedzieć, jak ciężko Kubiak znosi kontuzje i przerwy w grze. Był wtedy nie do zniesienia. Bardziej niż Błażej w życiu codziennym, serio. Starszy Kubiak nie mógł wytrzymać bez boiska dłużej niż dwa tygodnie. Dlatego tak bardzo się cieszyłam, że jest zdolny do gry. Wystarczy nam jedna kaleka…

- Ale ty… – Michał zawahał się, jakby nie wiedząc, jak to powiedzieć. – Nigdy sobie nie daruję, że przeze mnie, że…

- Straciłam wzrok, nie bój się mówić tego, co jest oczywiste – odpowiedziałam spokojnie, robiąc dobrą minę do złej gry.

Nie mogłam mu pokazać, że ta wiadomość mnie w jakikolwiek sposób załamała. Musiałam być twarda, by myślał, że to zaakceptowałam i nie martwił się, że sobie nie poradzę. Mimo że tak naprawdę było totalnie na odwrót…

- Ale gdyby nie ja… – zaczął. – Tosia, przecież by cię tam o tej porze nie było! To moja wina – krzyknął Kubiak, jakby uświadomił to sobie właśnie w tym momencie, po czym wstał tak gwałtownie, że aż krzesełko upadło z hukiem na podłogę.

- Przestań! To nie twoja wina! – krzyknęłam głośniej niż on, bo najwidoczniej słowa wypowiadane normalnym tonem głosu do niego nie trafiały.

Mój krzyk chyba doprowadził go do porządku. A może to łzy, które właśnie zebrały się w moich oczach (sama nie wiem, kiedy i jakim cudem się one tam znalazły)? Niezależnie od powodu, Kubiak zamilkł, uspokoił się, podniósł krzesełko, ustawił je tam, gdzie do tej pory stało, po czym usiadł na nim i złapał mnie za rękę.

- Tosia, nic się nie bój, przecież nie zostawię cię z tym samą – szepnął. – Nikt cię nie zostawi, na pewno. Pomożemy ci, zorganizujemy coś, jakąś zrzutkę, akcję charytatywną, nie wiem jeszcze co, ale jakoś zbierzemy kasę na operację, a potem znajdziemy dobry szpital za granicą i lekarzy, którzy pomogą ci odzyskać wzrok. Zobaczysz, jeszcze wszystko będzie dobrze – mówił to łagodnie, głaszcząc mnie po ręce i próbując wbić mi to do głowy. A może również i sobie?

Jego słowa wzruszyły mną dogłębnie, bo wydało mi się, że Kubiak wypowiedział je naprawdę szczerze, a nie z poczucia obowiązku, targającym nim (i zupełnie dla mnie niezrozumiałych) wyrzutów sumienia, czy zwykłej, ludzkiej litości. Na zewnątrz pozostałam jednak niewzruszona. Przyjęłam taką pozę, w której nie miałam zamiaru pokazać komukolwiek, że przejmuję się sytuacją, w której aktualnie postawił mnie los. Nie chciałam go martwić. Nikogo nie chciałam martwić, a tym bardziej obligować do opieki nade mną. Praktycznie od zawsze dawałam sobie radę sama, to i teraz też jakoś dam. Szkoda tylko, że nie wiem jeszcze, jak to zrobię…

- Michał – szepnęłam spokojnie, wypranym z emocji tonem głosu – to wszystko pięknie brzmi i dziękuję ci za te słowa, ale… nie będzie żadnych operacji. Nie zgadzam się, rozumiesz? Nie chcę waszej litości, waszego współczucia… Nie jesteście mi nic winni, nikt nie jest, a już zwłaszcza ty. Nie musisz poczuwać się do odpowiedzialności, w końcu mam, co sama chciałam…

- Tosia, co ty mówisz? – Kubiak nie bardzo rozumiał i chyba był totalnie zaskoczony moimi słowami.

- Mówię, że nie pozwolę, aby ktokolwiek wypruwał sobie żyły, by zorganizować pieniądze na operację, która może nie przynieść pożądanego skutku – wyjaśniłam mu więc.

Co prawda lekarze po wstępnych badaniach i analizie dawali mi szansę na odzyskanie wzroku, jednak konieczna do tego była operacja, a może nawet i kilka, bez refundacji i to za granicą, ponieważ w Polsce nikt nie podejmie się czegoś tak ryzykownego, jak mój przypadek. A to wszystko przecież wiązało się z kosztami, których ja nie mogłam w żaden sposób ponieść. Nie stać mnie było na to, po prostu. Na przeloty, operacje, pobyty za granicą, konsultacje, leki, opłaty za hospitalizację… Co prawda miałam trochę funduszy odłożonych na czarną godzinę, ale to była tylko kropla w morzu potrzeb. Sama więc sobie czegoś takiego nie zafunduję. Nie mogłam jednak zgodzić się na to, by inni płacili za mnie. Nie zniosłabym takiego czegoś. Wiedziałam gdzieś tam w głębi, że będą mi chcieli pomóc, bo będą się do tego poczuwać, ale nie chciałam ich litości. Nienawidziłam jej. Całe szczęście, że przynajmniej nie mogłam zobaczyć współczucia w ich spojrzeniu, przynajmniej tego los mi oszczędził… Nie chciałam, aby ktokolwiek poczuwał się do jakiejkolwiek odpowiedzialności za mnie i za moje zdrowie, które tak naprawdę nie ma zbyt wielkich szans na powrót do normalności. Miałam jakieś czterdzieści procent szans na odzyskanie wzroku, a to było zdecydowanie za mało, by pozwolić innym zapłacić za coś, co może nic nie dać…

- Tosia, myślisz, że pozwolę ci się poddać? – Michał, jak na niego, był nadzwyczaj spokojny w tym momencie.

- A co, ubezwłasnowolnisz mnie? – prychnęłam trochę rozzłoszczona, co go zaskoczyło. – Jestem dorosła, sama decyduję o swoim życiu i zdrowiu, i nie zgodzę się na żadną operację, i ty tu nie masz nic do gadania. Poza tym nie jesteś nikim z rodziny, kto mógłby prawnie za mnie zdecydować… no chyba, że przez ten wypadek zapomniałam momentu, w którym mi się oświadczyłeś, bo coś mi dzisiaj pielęgniarki wspominały, że mam fajnego narzeczonego – starałam się spojrzeć na niego spod byka, ale nie wiem, czy mi to wychodziło. – I z ich wynurzeń domyśliłam się, że chodzi im o ciebie.

Kubiak zamilkł na moment, zaskoczony tą nagłą zmianą tematu.

- Musiałem, bo inaczej nikt by mi nie powiedział, co z tobą – szepnął, jakby obawiając się mojej reakcji.

Ja tymczasem zamiast na niego naskoczyć, czego się chyba po mnie spodziewał, zwyczajnie się do niego uśmiechnęłam. Doskonale bowiem to rozumiałam. Pewnie w takim momencie zrobiłabym to samo, żeby tylko się czegoś dowiedzieć.

Michał chciał coś powiedzieć, jednak przerwał mu w tym dźwięk jego telefonu.  

- Zbyszek właśnie napisał, że są już z Aśką pod szpitalem – wyjaśnił mi Kubiak chwilę później. – Ach, i twoja mama też już tu jedzie – poinformował mnie, przypominając sobie, że mi o tym jeszcze nie powiedział.

- Po co ich wzywałeś? – zirytowałam się, kiedy tylko to usłyszałam.

Nie podobało mi się to, że Michał zataił przede mną takie ważne informacje. Nie sądziłam również, że wiadomość o wypadku tak szybko się rozejdzie… Nie wiedziałam, jak sobie poradzę z tymi wszystkimi odwiedzinami, które zapewne czekały na mnie w najbliższym czasie, a już zwłaszcza z przyjazdem matki.

- Zbyszek usłyszał w radio, że był wypadek i pokojarzył fakty. Zadzwonił, więc powiedziałem mu prawdę, a on od razu  postanowił, że przyjedzie – tłumaczył Michał. – A twoja mama powinna wiedzieć o takich sprawach, zwłaszcza jeśli postanowiłyście naprawić swoje relacje – wytknął mi. – Poza tym cała nadzieja w nich. Może oni przemówią ci do rozumu, bo jak widać ja nie mam żadnej siły przebicia – westchnął, ale wyczułam, że się przy tym uśmiecha.

- Och, kochany, nawet na to nie licz, bo nic nie zmieni mojego zdania – odpowiedziałam twardo.

Kubiak chyba chciał coś jeszcze powiedzieć, ale nie bardzo mógł to zrobić, bo do sali wpadł zziajany Bartman, który momentalnie dopadł do łóżka i zaczął mnie ściskać, jakbym co najmniej zmartwychwstała. Michał zaśmiał się na ten widok, zapowiadając mi jednak, że jeszcze sobie pogadamy i że on nie odpuści. Jakoś się tym nie przejęłam, bo właśnie witałam się z Aśką. A po chwili musiałam się przygotować na odpieranie kolejnych ataków, tym razem ze strony Bartmana i Michalskiej, którym Michał nie omieszkał się poskarżyć, jaka to jestem nieodpowiedzialna, uparta, nie chcę go słuchać i zadbać o swoje zdrowie. Tyle tylko, że ja naprawdę wiedziałam, co robię i żadne ich słowa tego nie zmienią. To było już postanowione.

Matka przyjechała jakoś dwie godziny po wizycie Zbyszka i Aśki, których w końcu jakimś cudem udało mi się odesłać do mojego mieszkania, aby odpoczęli po podróży. A nie bardzo chcieli, jednak wymówiłam się zmęczeniem i chęcią odpoczynku. Ich wizyta jednak nie była aż tak wyczerpująca, jak przyjazd mamy. Ta na wstępie się rozpłakała, by po chwili zacząć biadolić nad parszywym losem, który mnie dotknął i to w taki niesprawiedliwy sposób. Znosiłam dzielnie wszystkie jej słowa, wyklinanie rzeczywistości, zrzucanie winy na siebie, obietnice i zapewnienia, że będzie dobrze. Zniosłabym naprawdę wszystko, w końcu ona już taka była i trzeba było jej pozwolić się wyżalić, gdyby nie poruszyła zakazany od dawna temat…

- Córuś, nic się nie martw – pogłaskała mnie po policzku, kiedy już się trochę uspokoiła i w końcu na poważnie zainteresowała się mną, a nie sobą i swoim cierpieniem – zorganizuję jakoś kasę na operację. Odzyskasz wzrok, już ja się o to postaram. Zaraz zadzwonię do ojca i mu powiem…

- Co mu powiesz? – momentalnie się wtrąciłam w jej rozpoczynający się dopiero monolog, bo właśnie w tym momencie puściły mi nerwy. – Przecież on mnie nie chce znać, myślisz, że coś takiego go ruszy? – sapnęłam.

- Na pewno, przecież bądź co bądź jesteś jego córką! – była o tym święcie przekonana, jakby go nie znała i nie wiedziała, jakie ten ma podejście do mojej osoby. – Może i jesteście skłóceni, ale w takiej sytuacji…

Roześmiałam się tak głośno, że aż zawiesiła głos. Moja matka była hipokrytką. Niby w końcu się od niego uwolniła, bo przekonała się, jaki jest naprawdę i nie chciała, żeby z Zośką było tak samo, jak ze mną, to wciąż była nad wyraz naiwna, skoro wierzyła w jego pomoc. I to bezinteresowną!

- On ma tylko jedną córkę – przypomniałam jej na wszelki wypadek, gdyby o tym zapomniała – choć w sumie teraz może nie ma już ani jednej? – zastanawiałam się na głos.

- Przestań, Tosiu, przecież kochał cię nad życie, tego nie da się tak po prostu zapomnieć – matka trwała przy swoim w najlepsze.

- Teraz z taką samą mocą mnie nienawidzi. I w sumie ze wzajemnością – odpowiedziałam jej. – Ale skoro chcesz, to dzwoń do niego. Tylko zrób to tu i teraz, przy mnie, na głośnomówiącym – zarządziłam. – Nie chcę, abyś mnie później okłamywała, jak bardzo się przejął moją sytuacją i jak to chce mi pomóc.

Całe szczęście, że mama, mimo iż nie widziałyśmy się ze sobą przez spory okres czasu, to wciąż pamięta, jak bardzo jestem uparta. I pewnie właśnie dlatego z taką łatwością mi ustąpiła. Po chwili słyszałam już sygnał wybieranego połączenia.

- Czego chcesz? – spytał szorstko ojciec, nie bawiąc się nawet w głupie słowo powitania. – Miałaś do mnie dzwonić tylko w ważnych sprawach, w końcu jestem takim złym mężem, że aż nie chcesz mnie znać – zadrwił, od razu wylewając na nią swoje żale.

Mimo wszystko usłyszenie jego głosu po tylu latach braku jakiegokolwiek kontaktu, trochę mną wstrząsnął. I nie podobało mi się, że jednak w jakimś stopniu mi go brakowało. Tak nie powinno być, nie po tym, co się stało, co zrobił i powiedział.

- Ale ta sprawa jest naprawdę ważna – matka zaoponowała, nie przejmując się jego wyrzutami, do których przecież był już przyzwyczajona. – Chodzi o naszą córkę. Miała wypadek.

- Co? Jaki wypadek? Co jej jest? – o dziwo, ojciec autentycznie się przejął tą wiadomością, jednak ja wciąż jakoś w jego bezinteresowne zainteresowanie nie wierzyłam.

- Samochodowy – matka tymczasem próbowała mu wyjaśnić całą sytuację.

- Czekaj, z kim ona jechała, skoro ty ze mną rozmawiasz? – nie bardzo rozumiał. – Nic ci nie jest?

Po jego ostatnim pytaniu już wiedziałam, co jest grane – ojciec miał w tym momencie na myśli kogoś zupełnie innego, niż mnie, ale się nie wtrącałam do rozmowy. Nie chciałam mu zepsuć niespodzianki, gdy usłyszy moje imię. Tymczasem matka najwidoczniej się nie zorientowała w tym, co się dzieje.

- Ze mną wszystko w porządku, bo jechała ze swoim chłopakiem i gość z naprzeciwka w nich…

- To Zośka ma chłopaka?! – krzyknął, ewidentnie będąc w szoku. – I ty jej na to pozwalasz?

Teraz to już w ogóle wiedziałam, co jest grane i że naprawdę nic z tego nie będzie. Miałam rację. Tak triumfowałam, że nawet nie byłam zła na matkę, że nazwała Michała moim chłopakiem.

- Ale ja mówię o Tosi.

W słuchawce momentalnie zaległa cisza i to na dłuższą chwilę.

- O kim? – spytał po chwili, jakby nie zrozumiał jej słów. – Przecież ja nie znam żadnej Tosi. Mam tylko jedną córkę, Zośkę, więc nie zawracaj mi więc głowy jakimiś pierdołami mnie nie dotyczącymi.

- Ale to nie są pierdoły! – oho, matka się zdenerwowała. – Ona potrzebuje twojej pomocy! Myślałam, że wiadomość o tym, iż twoja pierworodna nie widzi, choć trochę ruszy to twoje lodowate serce… – pociągnęła nosem.

Jeszcze brakowało tego, aby się mi tu rozbeczała. Nie będę jej pocieszać, nawet nie będę wiedziała, jak to zrobić.

- Ma co chciała – westchnął ojciec, jakby zmęczony już ta rozmową. – Chciała być samodzielna, zawsze wiedziała lepiej, co dla niej dobre, to niech się teraz wykaże. Chciała mi udowodnić, że jest coś warta, a jak na razie nic nie osiągnęła, tylko ciągle wpada w jakieś kłopoty i oczekuje ode mnie pomocy…

- Nic od ciebie, kurwa, nie oczekuję! – krzyknęłam, nie mogąc już tego znieść. – Chciałam tylko pokazać matce, że mam rację co do ciebie. Nic więcej – dodałam ciszej.

- Oho, no proszę, kto to się odezwał – zakpił. – Możesz mówić, co chcesz, ale ja i tak wiem swoje, zależy ci tylko na ojcowiźnie. Niestety, nie dla psa kiełbasa.

- No tak, tobie niczego nie da się wytłumaczyć. Jak ktoś jest głupi, to taki na zawsze pozostanie – westchnęłam. – Całe szczęście, że nie mam ojca.

- A ja się cieszę, że mam tylko i wyłącznie jedną córkę – odpowiedział, po czym się rozłączył.

Wbiłam wzrok w sufit. Wiedziałam, że tak będzie, więc specjalnie mnie ta sytuacja nie obeszła. W życiu z jego ust nasłuchałam się gorszych rzeczy, można więc się do tego przyzwyczaić. Matka jednak nie potrafiła, bo płakała, jakby stało się coś naprawdę strasznego. A to przecież było do przewidzenia, dlatego tak bardzo irytowało mnie jej zachowanie.

- Niepotrzebnie się wtrącałaś… – zaczęła matka, gdy już się trochę uspokoiła.

I tymi trzema słowami jeszcze bardziej mnie zdenerwowała, niż swoimi klapkami na oczach.

- No tak, zawsze to ja jestem tą winną, a on jest nieskazitelny – mruknęłam. – Nie umiesz przyznać, że miałam rację?! – krzyknęłam na nią.

- Zobaczysz, na pewno to przemyśli i zadzwoni, na pewno…  – mówiła pod nosem, święcie przekonana o tym, że ma rację, jakby rozmowa, której przecież sobie nie wymyśliłam, potoczyła się zupełnie inaczej.

- Przestań już mnie zapewniać o czymś, co się nie wydarzy, bo cudów na tym świecie nie ma! – warknęłam. – Wiesz co? Najlepiej będzie, jak już sobie pójdziesz. Możesz spać u mnie w mieszkaniu, jeśli nie przeszkadza ci towarzystwo Zbyszka i Aśki.

- Ale Tosiu, ja…

- Chcę być sama, czy nie potrafisz tego zrozumieć?

Chyba zauważyła mój upór, bowiem wstała z krzesełka, wzdychając przy tym ciężko, co sprawiało, że byłam jeszcze bardziej zirytowana.

- Ale mogę przyjść jutro? – spytała, przystając w połowie drogi między moim łóżkiem a drzwiami.

- Jasne, nigdzie się jak na razie nie wybieram – odpowiedziałam

A po chwili miałam wreszcie mój upragniony, święty spokój.

Dwa dni później odwiedził mnie Simon. Do tego momentu zdążyłam już przeżyć telefon od Błażeja i Zośki, nalot Roba, Łasko, Maliny, Wojtaszka, Lolka, kumplów ze studiów i oczywiście stałych bywalców szpitalnych salonów – matki, Michała, Zbyszka i Aśki. I jeśli mam być szczera, to prędzej spodziewałam się tu Błażeja, niż Tischera, bowiem od dnia, w którym się pożegnaliśmy, nie mieliśmy ze sobą jakiegokolwiek kontaktu. Tak nagle z dnia na dzień się on zerwał. Uznałam, że najprawdopodobniej to Claudia nie chce, abyśmy się w jakikolwiek sposób ze sobą kontaktowali i Simon się do ego dostosował. I w sumie nawet nie miałam mu tego za złe. Rozumiałam, że jeśli chce odbudować swoje małżeństwo, musi się skupić tylko na tym. W końcu sama chciałam, aby się pogodzili i zaczęli wszystko od nowa, nie mogłam więc teraz ponownie wpychać się z buciorami w ich życie.

- Cześć Tosieńka – po tych słowach Simon ucałował mój policzek. – Przepraszam, że przyszedłem do ciebie dopiero teraz, ale wcześniej nie chciałem cię niepokoić. Już i tak pewnie miałaś tylu gości, mimo że powinnaś odpoczywać… nie chciałem ci więc dokładać.

- Nic się nie stało, Simi, ale naprawdę cieszę się, że przyszedłeś – odpowiedziałam.

- Ja też się cieszę, że w końcu tu dotarłem – powiedział i chyba przy tym się uśmiechał. – Jak się trzymasz?

- Jak widzisz na załączonym obrazku, jest całkiem w porządku – odpowiedziałam, wskazując na siebie zdrową ręką.

- Wiesz, że mnie nie musisz oszukiwać – powiedział, łapiąc mnie za rękę. – Możesz mydlić oczy chłopakom, matce, czy Michałowi, ale mi nie. Za dobrze cię znam.

- Oni też mnie dobrze znają, a jednak łykają moje kłamstwa, jak landrynki – zdziwiłam się jego dociekliwością.

- Im się tylko wydaje, że tak dobrze cię znają – odparł. – Tymczasem ja poznałem cię z każdej strony, choć znamy się tak krótko.

- No nie wiem, czy od każdej – zaśmiałam się, czując się w jego towarzystwie niezwykle swobodnie. – Ale masz rację, Simi, nie jest dobrze. Nie daję rady, ale nie chcę ich wszystkich martwić. Już i tak sporo zmartwień już im przyniosłam tym wypadkiem…  – westchnęłam.

- Słyszałem, że są jeszcze inne zmartwienia – powiedział. –  Tośka, dlaczego nie masz zamiaru się leczyć?

No tak, nie powinnam być zdziwiona, że już się zdążyli mu na mnie poskarżyć, w końcu w tym towarzystwie wiadomości rozchodzą się zdecydowanie za szybko…

- Ciebie też przysłali, żebyś mi przemówił do rozsądku? – spytałam. – Jeśli tak, to przykro mi, ale nic nie wskórasz, podjęłam już decyzję i jej nie zmienię. Po prostu nie mam zamiaru być dla nikogo ciężarem, zwłaszcza, jeśli szanse na powrót do zdrowia są naprawdę niewielkie – wyjaśniłam, licząc, że przynajmniej on mnie zrozumie.

Albo postara się zrozumieć.

- Ale wiesz, że sama sobie nie poradzisz, przynajmniej na początku? – zapytał, w odróżnieniu od innych, nie oskarżając mnie o nic. – Musisz się przyzwyczaić do nowej sytuacji, do poruszania się po ciemku, do egzystowania bez wzroku…

- Wiem, Simi, wiem to. Właśnie o tym myślałam – westchnęłam, bo od wymyślania planu zaczynała już mnie boleć głowa. – I w sumie dobrze, że przyszedłeś, może ty mi pomożesz podjąć jakąś decyzję.

- Postaram się zrobić wszystko, co w mojej mocy – powiedział, po czym rozsiadł się wygodnie na łóżku i złapał mnie za rękę. – W takim razie słucham, jaki masz problem?

- Ech, nie wiem, co zrobić – westchnęłam ciężko. – Mam dwie alternatywy i którąś muszę wybrać, ale nie wiem którą. Michał naciska, abym tu została. Obiecał mi, że się mną zaopiekuje, że mi we wszystkim pomoże, bo mnie kocha. Mama jednak chce, abym przeprowadziła się do niej, do Warszawy, przynajmniej na jakiś czas, a ona się mną zaopiekuje, zanim nie przystosuję się do bycia niewidomą. I teraz nie wiem, co mam zrobić…

- Wciąż kochasz Michała, prawda? – spytał.

Zaskoczył mnie trochę, bo nie spodziewałam się usłyszeć w tym momencie takiego pytania z jego strony.

- Przecież wiesz, że tak – mimo wszystko mu odpowiedziałam.

- Skoro Michał w końcu zrozumiał, co do ciebie czuje, skoro naprawdę mu na tobie zależy i chce być z tobą, to w czym tkwi problem? – odparł.

- W tym, że już mu nie wierzę – odpowiedziałam. – Zobacz, do tej pory miał mnie gdzieś, a teraz tak nagle mnie kocha? Dlaczego? Co się takiego stało, że nagle w jego oczach stałam się ważna w taki sposób? – pytałam, ale raczej nie Simona, tylko samą siebie. – Mi się zwyczajnie wydaje, że on po prostu pomylił miłość z litością. A ja nie chcę litości. Zwłaszcza jego litości.

- A co, jeśli mówi prawdę? – zapytał Simon.

 Zamilkłam, bowiem nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie. Nawet nie chciałam go dopuścić do swojej świadomości. Zwyczajnie nie mieściło mi się w głowie, że tak nagle Michał mógł do mnie coś poczuć. Nie potrafiłam już mu zaufać. Uwierzyć w jego słowa. Nie po tym, co się stało.

- Szkoda, Tosiu, że ze mnie zrezygnowałaś – ciszę w pomieszczeniu przerwał Simon.

- Słucham? – dopytałam.

Wydawało mi się, że przez to zamyślenie, w jakie wpadłam, po prostu coś źle zrozumiałam, przesłyszałam się albo że zwyczajnie zwariowałam. Przecież on nie mógł powiedzieć czegoś takiego!

- Gdybyś tak dobrowolnie nie oddała mnie Claudii, teraz nie musiałabyś się przejmować czymś takim. Nigdy nie pozwoliłbym na to, abyś zwątpiła we mnie i w moje uczucia do ciebie.

- Simon, co ty mówisz? – autentycznie się przestraszyłam jego słów. – A Claudia? Przecież to ją kochasz, to z nią masz rodzinę, to o nią walczysz…

- Nic z tego nie będzie – odpowiedział, wyraźnie zmartwiony. – Niby naprawiliśmy nasze relacje, ale przeświadczenie Claudii za grosz się nie zmieniło. Nie układa nam się, poza tym… ja już chyba jej nie kocham – westchnął.

- Nie, Simon, nie – kręciłam głową, próbując powstrzymać go przed tym, co chciał powiedzieć. – Zobaczysz, wszystko się naprawi. Nie rób czegoś, czego później będziesz żałować, a tym bardziej tego nie mów.

- Ale Tosiu…  – próbował.

- Nie, Simon, nie rób tego, bo to i tak nic nie zmieni – szepnęłam. – Przykro mi, ale nic z tego nie będzie. Kocham cię, ale…

- Ale Michał jest dla ciebie ważniejszy – odpowiedział ze słyszalnym smutkiem.

- To wszystko jest takie pogmatwane – pokręciłam głową. – Kocham Michała, ale mu nie wierzę, nie umiem mu zaufać. Kocham także i ciebie, ale nie tak bardzo jak jego. Do tego od teraz jestem kaleką. Totalna beznadzieja.

- Może nie brzmi to dobrze, ale wszystko się ułoży. Ty to wiesz i ja to wiem – ścisnął moją dłoń. – Musisz po prostu poukładać sobie wszystko w głowie, na spokojnie.

- Masz rację, Simon. I chyba już wiem, co powinnam zrobić – odpowiedziałam, uśmiechając się. I mimo że nie widziałam, to czułam, że Tischer wpatruje się we mnie intensywnie i oczekuje, że oznajmię mu moją decyzję. – Muszę wyjechać. Przecież właśnie to bym zrobiła, gdyby nie wypadek… A skoro Paryż nie wypali, to pojadę do Warszawy z matką. Zmienię otoczenie, wszystko przemyślę, może nawet poprawię rodzinne relacje? A gdy już nauczę się żyć jako ślepa, to postanowię co dalej.

Tak, to był naprawdę dobry plan. I nawet może się powieść.

- Czyli pomogłem? – zaśmiał się.

- Oczywiście, twoja pomoc jest nieoceniona – odpowiedziałam. Cmoknęłabym go w policzek, ale w tej sytuacji nie wiedziałam, jak miałabym to zrobić.

- Cieszę się – odrzekł. – A czy w związku z tym mogę mieć do ciebie jedną prośbę? – spytał. Przytaknęłam. – W tych rozmyślaniach rozważ też i moją osobę, dobrze? I gdy będziesz to robić, to pomyśl o mnie w taki sposób, jakbym nie miał żony. Obiecujesz, że tak zrobisz? – upewniał się.

- Obiecuję – uśmiechnęłam się do niego, bo choć to mogłam dla niego zrobić.

- Cieszę się. I wiedz, że ja zawsze będę na ciebie czekał, choćby nie wiem co – pocałował mnie, po czym wstał i jak gdyby nigdy nic wyszedł z sali.

Kurwa, jego też kochałam. I tak bardzo pragnę znów zobaczyć jego twarz.

Ze szpitala wypisali mnie tydzień później. Przez ten czas zdążyłam się już trochę przyzwyczaić do nowej rzeczywistości, do otaczającej mnie przez cały czas ciemności, do świadomości, że muszę nauczyć się żyć na nowo. Wydawało mi się, że teraz już pójdzie z górki. Naprawdę żyłam w takim przeświadczeniu. Kiedy jednak wyszłam na zewnątrz po raz pierwszy od wypadku, nie potrafiłam powstrzymać łez. Czułam na swoich policzkach mroźne powietrze, słyszałam skrzypienie śniegu pod stopami, a nie mogłam tego zobaczyć. Bez pomocnego ramienia matki, idącej obok mnie, nie umiałam się poruszać nie zaliczając przy tym jakiegokolwiek potknięcia. Nie wiedziałam też, dokąd idę i co jest przede mną. Nie sądziłam, naprawdę przez myśl mi nie przeszło, że to będzie aż takie trudne. Nie wiedziałam, jak sobie poradzę, skoro najprostsza czynność sprawiała mi teraz wielki problem. Ale nie miałam zamiaru się poddać, bo Antonina Czarnecka nigdy się nie poddaje. Udowodnię ojcu, a może bardziej sobie, że i z takiej sytuacji potrafię wyjść obronną ręką. W końcu podobno jestem jak kot, a one zawsze spadają na cztery łapy.

Kiedy myślałam o tym, co się wydarzyło, doszłam do wniosku, że mam to, co chciałam… W końcu marzyłam o nowym starcie i teraz taki zaliczam. Co prawda wyobrażałam go sobie w zupełnie inny sposób, jednak musiałam sobie poradzić z taką rzeczywistością, jaka była. Dlatego właśnie wyjeżdżałam dzisiaj do Warszawy. Matka spakowała najpotrzebniejsze rzeczy. Nie kłóciłam się z nią o nic, pozwoliłam jej zrobić to, co uważała za stosowne, godziłam się na wszystko, co mi proponowała. Całe szczęście, że Zbyszek z Aśką zdążyli już odjechać, przynajmniej oni już więcej nie będą mnie próbować odwodzić od tego pomysłu. Zostało mi tylko poinformować Michała decyzji, jaką podjęłam. Nie potrafiłam mu tego powiedzieć w szpitalu, w którym odwiedzał mnie dwa razy dziennie. Jego troska była naprawdę wzruszająca, ale nic nie zmieniała. Nie chciałam mu jednak odbierać tej nadziei, dlatego zostawiłam sobie tą rozmowę na ostatnią chwilę. W końcu nie mogłam wyjechać ot tak, bez słowa wyjaśnienia. Dlatego właśnie kazałam matce zanieść walizki do samochodu, a ja po omacku ruszyłam w stronę drzwi od mieszkania Kubiaka. Niestety, w połowie drogi na kogoś wpadłam. Kogoś, kogo kompletnie nie słyszałam, jakby stał tam przez cały czas, kiedy my wynosiłyśmy walizkę i zamykałyśmy drzwi. Po zapachu perfum poznałam, że na szczęście był to ten facet, kogo właśnie w tym momencie szukałam. Dobrze, że to na niego wpadłam, bo on przynajmniej mnie nie opieprzy za to, jak łażę. A do tego od razu złapał mnie w pasie, żebym przypadkiem nie wylądowała na podłożu po zderzeniu z nim.

- Nic ci się nie stało? – zapytał zatroskany. Zaprzeczyłam. – To dobrze. A teraz mogłabyś mi wyjaśnić, kiedy miałaś zamiar mi powiedzieć, że się wyprowadzasz?

- Właśnie do ciebie szłam – oznajmiłam spokojnie.

- Dlaczego wyjeżdżasz? – spytał, nie robiąc mi wyrzutów, że tak długo z tym zwlekałam. – Przecież ja ci we wszystkim pomogę, skarbie – pogłaskał mnie czule po policzku.

Ja jednak musiałam być twarda. Nie mogłam się poddać bodźcom zewnętrznym, które z jego strony tak na mnie działały.

- Po prostu nie chcę być dla ciebie ciężarem…

- O czym ty mówisz? – przerwał mi, denerwując się. – Przecież nie jesteś dla mnie żadnym ciężarem! Chcę być z tobą, bo cię kocham, Tosia.

- Wszystko to ładnie brzmi, ale ja już ci nie wierzę, Michał – pokręciłam głową, wyswobadzając się z jego objęć.

- Słucham? – zdziwił się.

- Nie wierzę w tą twoją miłość – odpowiedziałam spokojnie. – Przecież jeszcze nie tak dawno nic do mnie nie czułeś, a teraz tak nagle wszystko się zmieniło? Michał, nie jestem idiotką, umiem odróżnić litość od miłości – pokręciłam głową.

- Tosia, ale to nie tak, naprawdę – mówił to niemal błagalnym tonem głosu. – Ja wszystko zrozumiałem. Proszę, uwierz mi i zostań. Nie mogę cię stracić, bo moje życie bez ciebie nie ma najmniejszego sensu. Wiem, że późno to zrozumiałem, ale pozwól mi to wszystko naprawić – prosił, łapiąc mnie za ręce. – Przecież ty też mnie kochasz, dlaczego więc mnie zostawiasz? Chcesz mnie ukarać za to wszystko, co ci zrobiłem? – pytał.

- Nie, Michał, po prostu straciłam do ciebie zaufanie – wyjaśniłam mu. – Jeszcze nie tak dawno zrobiłabym wszystko, aby usłyszeć z twoich ust takie wyznanie, ale teraz… teraz wszystko się zmieniło, Michał. Przede wszystkim ja się zmieniłam. I nie przekonasz mnie, nie po tym, co się stało.

Mówiłam naprawdę pewnie, mimo że w środku z każdym kolejnym jego słowem pojawiały się coraz to nowe wątpliwości. Nie potrafiłam jednak zaryzykować. Już i tak za dużo ryzykowałam dla niego, limit się wyczerpał.

- Ale Tosia… – próbował jeszcze.

- Wybacz Michał, ale to już postanowione – oznajmiłam, po czym cmoknęłam go w polik i wepchnęłam mu do ręki klucze od mieszkania. – Podlej od czasu do czasu kwiatki, dobrze? – poprosiłam go.

A potem tak po prostu obróciłam się na pięcie i wraz z matką, która czekałam na mnie niedaleko, aby pomóc mi zejść po schodach, wsiadłam do jej samochodu. Ruszyłam w stronę Warszawy, w stronę nowego życia, z bólem serca zostawiając za sobą Kubiaka, który prosił mnie, abym została. Ja jednak nie potrafiłam tego zrobić. Ostatnie tygodnie przelały czarę goryczy. Zawiodłam się na nim tak mocno, że nie umiałam już mu zaufać. I nie wiedziałam, czy kiedykolwiek będę potrafiła…

______________________

Kochani, jako że JMT zbliża się wielkimi krokami ku końcowi, co doskonale wiecie, pojawiły się pytania o to, czy napiszę coś nowego z tematem siatkarskim w tle. Powiem szczerze, że nie planowałam niczego, jednak ostatnio pojawił się pewien pomysł. I w związku z nim mam do Was pytanie – jeśli mielibyście ochotę wciąż czytać to, co napiszę, to jakiego siatkarza widzielibyście w głównej roli? O kim chcielibyście poczytać? Napiszcie mi w komentarzu Waszą propozycję, a ja obiecuję, że nad każdą się zastanowię i dokonam ostatecznego wyboru.

Pozdrowienia.