ósmy tatuaż.

„czuję jak bezgłośnie
wymykasz mi się z rąk”

- Oho, nasza księżniczka się wreszcie obudziła i postanowiła do nas dołączyć – na powitanie zostałam uraczona słowami, jakby żywcem wyjętymi z ust Błażeja, jednak wypowiedzianymi przez roześmianego Zbyszka.

Pokazałam mu język, a ten tylko pokręcił przecząco głową. Chyba chciał coś jeszcze powiedzieć, nie mając zamiaru dać mi spokoju, jednak przerwał mu Błażej, który podszedł do mnie i objął mnie opiekuńczo ramieniem.

- Nie czepiaj się jej – powiedział do Bartmana. – Jak się czujesz? – spytał ciszej, abym tylko ja usłyszała jego słowa.

Wyobraź sobie osobę, która się ciebie zawsze czepia. Jesteś do tego przyzwyczajony i nie masz nic przeciwko temu, bo te zaczepki cię nie obrażają w żadnym stopniu. To jest po prostu takie przyjacielskie przekomarzanie się, czasem trochę irytujące, ale w ostateczności nawet zabawne. Aż tu nagle ta sama osoba, która zawsze robiła sobie z ciebie żarty, staje w twojej obronie, mimo że spodziewałeś się, że to właśnie ona ci dogryzie. Wyobraziłeś sobie taką sytuację? Tak? Wiesz już więc, jaką w tej chwili miałam zdezorientowaną minę.

- W porządku – odpowiedziałam niemrawo, a to wszystko przez zaskoczenie jego zachowaniem. Widząc, że Błażej nie bardzo mi wierzy, postanowiłam bardziej przekonującym tonem dodać: - Naprawdę.

- A ten koleś, co teraz z tobą szedł, to był wczoraj z tobą w klubie? – zainteresował się młodszy Kubiak.

- To jest ten, który zniknął po godzinie. I powodem tego była tamta dziewczyna – wskazałam mu brodą na blondynkę, leżącą na leżaku kilka metrów dalej.

Wszyscy podążyli tam wzrokiem.

- E, nic ciekawego – prychnął Błażej, oceniając dziewczynę.

- Wiesz, że dokładnie to samo pomyślałam? – zaśmiałam się, czochrając go po włosach.

- Przestań! – pisnął Młody, poprawiając swoją misternie ułożoną fryzurę. – A to gdzie jest ten twój przystojniak? – zapytał po chwili.

Zrobił to o wiele głośniej niż powinien był zrobić.

- Stoi obok mnie – powiedziałam najpoważniej jak umiałam to zrobić w tej chwili.

- Nie ten przystojniak – zaśmiał się Błażej. – Chodzi mi o tego drugiego, o architekta.

- A, o Aleksa! – wykrzyknęłam, uderzając się w czoło, udając, że nie miałam pojęcia o kim on do mnie wcześniej mówił. – Właśnie orzyguje temu blondynowi łazienkę – roześmiałam się.

- Ktoś tu ma mocną głowę – pochwalił mnie Zbyszek, przysłuchując się naszej rozmowie.

Trudno było tego nie robić, skoro stoimy obok nich, a do tego Młody jakoś swoim tonem głosu nie dbał o zbytnią dyskrecje, jakby chciał, aby ktoś to usłyszał. Ale nie chcę go o nic oskarżać, broń Boże. Tak tylko głośno myślę.

- A jak – wypięłam dumnie pierś przed siebie. – O, budujesz zamek! – krzyknęłam po chwili, zauważając budowlę z piasku stojącą obok naszego legowiska i chcąc to wykorzystać do zmiany tematu. – I to beze mnie? – obraziłam się. A raczej udałam, że się obrażam.

- Zacząłem bez ciebie, ale to są tylko fundamenty. Resztę zrobimy już razem – zapewnił mnie Błażej, orientując się, że już nie mam ochoty na ten temat rozmawiać i pociągnął mnie za rękę w kierunku piaskowej budowli.

Zbyszek jest moim masterem. Zdecydowanie. Wiecie co zrobił? Zabrał ze sobą hamak! Co prawda, podobno całkiem przypadkowo, ale przecież liczy się gest. Nie mam racji? A wyszło to dzięki Aśce, która szukała dzisiaj czegoś w bagażniku ich samochodu i go znalazła zakopanego na spodzie zabranych przez nich pakunków. A ja od razu rozkazałam mu go zawiesić i zarezerwowałam dla siebie miejscówkę. No co, chyba coś mi się od życia należy po takiej intensywnej „budowie”, którą miałam dzisiejszego przedpołudnia? Bo jakieś trzy godziny budowałam z Błażejem naszą fortecę. I mimo że chłopak wciąż podważał moje decyzje i mi przeszkadzał, zamek wyszedł nam cudowny. Chyba najlepsza, jaką zbudowaliśmy w życiu. Bo my niezależnie, gdzie dana plaża się znajduje, bierzemy ze sobą wiaderka i łopatki i budujemy. Taka nasza mała tradycja. Potem przez kolejne półgodziny wszyscy robiliśmy sobie z nią zdjęcia, by ostatecznie twierdzę zniszczyć. A była taka piękna! Obraziłam się za to na chłopaków, bo to oni ją rozwalili, po czym wróciłam zła do domku. Ale tym hamakiem to mnie trochę ubłagali. I teraz będę się wylegiwać przez cały wieczór, mając wszystko gdzieś. A co, kto mi zabroni?

Reszta tymczasem się rozpierzchła. Błażej ze Zbyszkiem poszli na miasto się najeść, bowiem zgodnie stwierdzili, że dzisiejsza obiadokolacja w stołówce była niewystarczająca ich potrzebom. Asia zamknęła się w pokoju i przez Skype rozmawiała ze swoim bratem o jakiś ważnych sprawach. Nie wnikałam w to. A Michał z Justyną poszli na spacer. Ech, ci zakochani. Czasami są strasznie wkurzający, zwłaszcza, jeśli podkochujesz się w jednym z nich…

I tak sobie leżąc, i rozmyślając na temat tego wszystkiego, co się ostatnio działo, doszłam do wniosku, że najwyższy czas przystopować. Dać sobie spokój, bo nie warto czekać na coś, co nie ma prawa się wydarzyć. Michał dał mi wyraźnie do zrozumienia, że nie mam na co liczyć. Czas więc wrócić do dawnej siebie. Zapomnieć. Przestać robić sobie nadzieję. Bo to tylko wyniszcza mnie od środka. Dlatego od dziś Michał już mnie nie obchodzi. Oczywiście, będę się z nim przyjaźnić, tak jak do tej pory on widział relację pomiędzy nami, ale z mojej strony nie będzie już niczego więcej. Wiem, że z początku nie będzie mi łatwo przebywać w jego towarzystwie na takich zasadach, ale ja miałabym nie dać rady?

I postanawiając sobie to, tak po prostu zasnęłam.

Gdy Tośka spała sobie w najlepsze na hamaku, z pobliskiego fast-food wrócili Zbyszek i Błażej. Zadowoleni, bo wreszcie w pełni najedzeni, usiedli na krzesłach przy stoliku przed jednym z zajmowanych przez nich domkiem, otworzyli sobie piwo i z tematów sportowych nagle przeszli na dziewczynę.

- Powiedz mi, jak Tośka znosi to, co się teraz dzieje między Justyną a Michałem? – zainteresował się nagle Zbyszek, upijając kolejny łyk z butelki.

- Sam widzisz, jak. Wczoraj wróciła kompletnie pijana. Dawno jej takiej nie widziałem… – poskarżył się mu Błażej. – Zawsze była rozrywkowa, ale dawno tak bardzo nie zabalowała, jak wczoraj. Ostatnio zdarzyło jej się to bodajże w Warszawie…

- A co w tym złego? – Bartman nie bardzo rozumiał.

- Bo jest to sygnał, że przestaje sobie radzić z rzeczywistością. Gdy nie chce się czymś przejmować, gdy chce o czymś zapomnieć, to właśnie tak się zachowuje – wyjaśnił mu. – A najgorsze jest to, że kompletnie zamknęła się w sobie i nie chce ze mną gadać. Twierdzi, że Michał ją już nie obchodzi, ale przecież nie jestem ślepy, widzę co się dzieje.

- Ty to widzisz, ja to widzę, szkoda tylko, że Michał jest taki ślepy – mruknął Zbyszek. – Uważa się za takiego specjalistę od kobiet, a nie widzi jak Tośka go traktuje. Wiesz, kiedy zorientowałem się, że z jej strony to coś więcej niż przyjaźń, próbowałem go jakoś naprowadzić na ten trop. Bo przecież nie mogę mu powiedzieć wprost, inaczej Tośka mi łeb ukręci, a przed Michałem wszystkiego się wyprze i wyśmieje. I zamiast im pomóc, zepsuję całą sprawę…

- Właśnie to jest w tym wszystkim najgorsze – potaknął mu Błażej. – Wiele razy już miałem to na końcu języka, jednak musiałem się w niego ugryźć, by nic mu nie powiedzieć. A gdy widzę jak ona się męczy… wiesz, jaka jest. Wszystko dusi w sobie, a przecież dla niej to nie jest łatwa sytuacja.

- Oni oboje się męczą, przecież widać, że Tośka też nie jest Michałowi obojętna, tylko głupi ubzdurał sobie, że to ty będziesz z Czarną i on nie może się w to mieszać – powiedział ze zrezygnowaniem Zbyszek.

- To mnie śmieszy trochę – uśmiechnął się pod nosem Błażej. – Skąd mu się to w ogóle wzięło? Przecież tyle razy mówiłem mu, że Tosia to jest moja siostra, nikt więcej. Ale on wie swoje. Dokładnie jak Tośka.

- Pasują do siebie jak ulał – przytaknął Zibi ze śmiechem. – Wiesz, nie rozumiem tylko jednego. Dlaczego ona o niego nie walczy? Przecież Michałowi na niej zależy, tylko trzeba mu to uświadomić, a Tośka zachowuje się w stosunku do niego przeróżnie, więc trudno ją rozgryźć.

- Mi cały czas powtarza, że jej żelazną zasadą jest to, aby się za facetem nie uganiać, bo to nie leży w jej kompetencjach – powiedział poważnie Błażej. – Ale ja myślę, że tu chodzi o coś innego.

- O co? – zainteresował się Bartman.

- Ona się boi odrzucenia. Wiesz, Tośka była dla swojego ojca najważniejsza, aż nadszedł moment, w którym się mu po raz pierwszy postawiła. Nagle przestała robić to, co on jej kazał, przestała iść wytyczoną przez niego ścieżką, bo się w tym po prostu nie czuła. I wtedy wszystko się zmieniło, nagle przestała być dla niego ważna – tłumaczył mu. – Rozumiesz?

- Nie do końca… - przyznał Zibi.

- Tośka się do tego nigdy nie przyzna, ale ja wiem, że boi się, iż kolejny raz zostanie odrzucona przez osobę, którą bezgranicznie kocha. Dlatego jawnie nie walczy o Michała – podzielił się z nim swoją tezę. – I jak ją znam, to za chwilę kompletnie da sobie spokój…

- I taką piękną parę szlag jasny trafi – mruknął Zibi, otwierając drugie piwo. – Michał to idiota. Przecież Justyna nie jest dla niego. Znudzi mu się prędzej niż wszyscy myślimy.

- Ty o tym wiesz, ja o tym wiem…

- Aśka o tym wie – dorzucił Zibi.

- Właśnie! Ale mój brat jest przecież najmądrzejszy, nie przegadasz mu – westchnął Błażej. – Wiesz czego się obawiam najbardziej?

Bartman pokręcił przecząco głową.

- Że kiedy zorientuje się, iż to Tosia jest miłością jego życia, może być już za późno – wyjaśnił mu Michał. – Ona już straciła cierpliwość, widzę to wyraźnie.

- Nie możemy do tego dopuścić – zerwał się nagle z miejsca Zbyszek. – Musimy coś zrobić, aby ich połączyć ze sobą.

- Tylko co? – westchnął ze zrezygnowaniem Błażej. – Już tyle razy próbowałem przeróżnych sposobów, ale jak widać nieskutecznie. Jedna uparta, drugi ślepy, co my z nimi mamy? – westchnął, zaczynając drugą butelkę złotego płynu.

- Może Asia coś wymyśli? – mruknął Zibi, ponownie siadając na swoim miejscu.

- Nie ujmując nic naszej trójce, ale do takich spraw najlepsza jest Tośka – powiedział z przekonaniem Błażej.

- Niestety, masz rację – przytaknął Zbyszek, upijając kolejny łyk. – Szkoda tylko, że tym razem Czarna nam nie pomoże…

 Spanie na hamaku jest fajne, o ile ma się normalnych znajomych. Było mi wygodnie, aż do momentu w którym ktoś mnie bezpardonowo stamtąd nie zrzucił. Nie dość, że zostałam brunatnie wyrwana ze snu, przez co nie kontaktowałam ze światem i nie miałam szybkiej reakcji, to jeszcze obiłam sobie kość ogonową. Błażej zarzekał się, że nie zrobił tego specjalnie, że po prostu stracił równowagę, chciał się oprzeć i tak jakoś wyszło. Tylko dlaczego nie wierzę mu w ani jedno jego słowo? Wypił dwa piwa i już by tracił równowagę? Dobre sobie. Gdybym go nie znała, to może i bym w to uwierzyła, ale że go już trochę znam, to wiem, że ma mocniejszą głowę, niż mówi.

Ale nie wyżywałam się na nim w żaden sposób, bo to nie miało najmniejszego sensu. Poza tym, wydawało mi się, że Błażej specjalnie to zrobił, bo chciał mnie zdenerwować, licząc, że wtedy rozwiążę mi się język. Znał mnie, więc wiedział, że w nerwach mówię prawdę. Tym razem jednak nie dałam się mu podejść, tylko go po prostu zignorowałam.

- Wiecie co? – rzucił Zbyszek, gdzieś przed dwudziestą drugą, gdy wszyscy siedzieliśmy na dworze i oganialiśmy się od komarów, nie mając zamiaru iść spać. – Mam ochotę na kiełbasę z ogniska.

A musicie wiedzieć, że jak ktoś coś w naszym towarzystwie powie, to za chwilę wszystkim się ta zachcianka udzieli.

- To może zrobimy jakieś ognisko? – zaproponował Błażej.

- A gdzie ty tu chcesz ognisko palić? – wyśmiałam go.

Wciąż mu nie zapomniałam tego, że kilka godzin temu mnie zrzucił z hamaka, więc każda okazja do jawnego skrytykowania go w tej chwili była dla mnie radością.

- A co, masz lepszy pomysł? – obruszył się od razu.

Och, jak ja kocham się w niego zaczynać!

- No, nie pomyśleliśmy, żeby zabrać grilla ze sobą – stwierdził Michał, wtrącając się do rozmowy, żeby jakoś załagodzić sytuację między nami.

Zna nas oboje doskonale, więc wie, że sobie nie odpuścimy, choćby nie wiem co.

- Ale kto mógł wiedzieć, że Zibi będzie miał takie zachcianki? – zaśmiała się Aśka, głaszcząc go czule po głowie.

- Przecież tu jest kamienny grill – rzuciłam od niechcenia, dopijając piwo. – Trzeba tylko iść i się dowiedzieć, czy nikt sobie niczego na noc nie zaplanował, bo z tego co widzę, to wciąż jest pusty.

- Dlaczego mówisz o tym dopiero teraz? – zdziwił się Błażej.

- Woleliście ponarzekać, to nie chciałam wam przeszkadzać – rzuciłam beztrosko.

- Jesteś genialna! – krzyknął Zbyszek i ucałował mój policzek, także nie chcąc, abym Młodego zrównała z ziemią.

A na to się zanosiło.

- Widzisz, można mnie docenić, a nie od razu rzucać docinkami – pokazałam Błażejowi język.

- Ziomki, posprzeczacie się później – rzuciła Aśka, widząc, że Błażej otwiera już usta, by mi odpowiedzieć. – Teraz Tośka pójdzie się dowiedzieć, czy grill jest wolny, ja i Justyna pójdziemy do spożywczego, Błażej po jakiś węgiel, a Zibi z Miśkiem po alkohol – rozporządziła, jak rasowa przywódczyni.

Nikt się już nie sprzeciwiał, tylko wszyscy skinęli głowami i rozpierzchli się po ośrodku i jego okolicach.

Impreza naprawdę była niezła, mimo że zorganizowana spontanicznie. Ale dlaczego ja się temu dziwię? Jeśli bierze w niej udział moja osoba, nie może być inaczej. Z początku było nas sześcioro, ale z każdą chwilą ilość grillujących się powiększała, mimo że tego nie planowaliśmy. Większość ludzi, zamieszkujących okoliczne domki, zostali przywołani tutaj zapachem pieczonych kiełbasek. Wszyscy dziwili się, że można tu sobie za darmo zrobić grilla. Ba, nikt nie zauważył, że kamienny grill w ogóle tu stoi! Albo ludzie są ślepi, albo ja jestem jakoś dziwnie spostrzegawcza.

Była druga, kiedy powoli ekipa zaczęła się zmniejszać. Wielu już miało dosyć piwa i kiełbasek i to było ewidentnie widać. Ja też postanowiłam się ulotnić, bo pijane towarzystwo nie było dla mnie najlepsze, zwłaszcza, że dzisiaj postanowiłam wrócić do domu kontaktując z rzeczywistością. Nie tak jak wczoraj.

- Tocha – usłyszałam jakiś szept, gdy wychodziłam z placu, na którym zorganizowaliśmy dzisiaj grilla.

Rozejrzałam się dookoła siebie, ale nikogo nie zauważyłam. Było ciemno i ani jednej żywej duszy obok mnie. Tylko w oddali paliły się światła, ale to tam właśnie ludzie jeszcze się bawili. Wzruszyłam więc ramionami i ruszyłam dalej.

- Tocha – nawet nie zdążyłam zrobić dwóch kroków, a ponownie usłyszałam swoje imię. – Tutaj, na dole – dodał owy osobnik po chwili.

Spojrzałam więc w dół. Chwilę mi zajęło, aby w tej ciemności wyostrzyć sobie obraz i zauważyć leżącą tam postać. To był Michał. Ukucnęłam szybko obok niego.

- Co tu robisz? – spytałam.

- Leżę – odpowiedział mi z uśmiechem.

- A dlaczego akurat tutaj? Przecież ktoś ci może zrobić krzywdę – szepnęłam.

- Zmęczyłem się życiem – oznajmił mi poważnie. – Ale to miłe, że tak się o mnie troszczysz.

- Ktoś musi – uśmiechnęłam się.

Wyciągnęłam w jego kierunku dłoń, aby pomóc mu wstać.

- Nie uniesiesz mnie – powiedział Michał pewny swego, kiedy zauważył mój gest.

- Widać nie znasz jeszcze moich możliwości – zaśmiałam się.

Kubiak chyba miał mi zamiar udowodnić, że się mylę. Co prawda podał mi rękę i pozwolił sobie pomóc, ale nie ułatwiał mi sprawy. Ja też nie byłam najtrzeźwiejsza, a on zamiast mi pomóc, raczej przeszkadzał. I pewnie dlatego skończyło się to na tym, że oboje leżeliśmy w tym prowizorycznym rowie.

- Widzisz, mówiłem – śmiał się Michał w najlepsze.

Jego twarz była w tej chwili zdecydowanie zbyt blisko mnie. Jego oddech owionął moją twarz. Ale nie ma się czemu dziwić, skoro na nim leżałam. Najgorsze w tym wszystkim było, że moje serce biło jak oszalałe na te wydarzenia. Na całe szczęście, było ciemno, a Michał był pijany, więc mogę liczyć na to, że nie zauważył reakcji mojego ciała na jego obecność.

- Bo mi przeszkodziłeś – dźgnęłam go w bok, starając się zachować naturalny wyraz twarzy, by nie pokazać mu, jak bardzo na mnie działa. – Wstajemy – zarządziłam, próbując podnieść się z niego.

- Ale co, źle ci tu ze mną? – uśmiechnął się cwaniacko, przytrzymując mnie za rękę.

Michał w ogóle mi nie pomagał. Jak ja mam się odkochać, skoro on tak się zachowuje w stosunku do mnie?

- Nie, ale lepiej, żebyśmy się położyli gdzieś indziej, co? – podpuściłam więc go, widząc, że inaczej sobie z nim nie poradzę.

Michał potaknął mi zamaszyście głową i mnie puścił. Po chwili oboje staliśmy już na nogach. A raczej ja stałam, a on opierał się o moje ramie. Ciężko mi się szło z takim obciążeniem, bo przecież Michał do najlżejszych ludzi nie należał. Jakoś się jednak posuwaliśmy do przodu.

- To gdzie cię zaprowadzić? – zapytałam.

Musiałam przerwać milczenie trwające pomiędzy nami, by Kubiak skupił się na myśleniu, a nie na bawieniu moimi włosami. Rozpraszał mnie tym i naprawdę ciężko mi było się skupić na czymkolwiek.

- Nie wiem – odpowiedział mi z rozbrajającą szczerością, przestając się bawić moimi włosami i wpatrując przed siebie.

- Chyba muszę cię odprowadzić do twojej kobiety – westchnęłam. – Choć sama nie wiem, gdzie ona się podziewa – mówiłam bardziej do siebie, niż do niego.

Nie widziałam Justyny dość długo. Kręciła się obok Michała gdzieś do północy, a później zniknęła. Właśnie wtedy, gdy Kubiak przestawał być najtrzeźwiejszą osobą. Myślałam, że się obraziła na niego, iż z dużo pije i poszła do domku, ale w środku było ciemno, a gdy pociągnęłam za klamkę, drzwi ani drgnęły.

- Tosia… - szepnął Michał. – Mogę cię o coś zapytać?

Przytaknęłam, niezbyt zastanawiając się nad tym, bo właśnie po kieszeniach jego spodni szukałam kluczy, by móc go wprowadzić do środka.

- Jesteś szczęśliwa? – zapytał niezwykle poważnie, jak na swój stan.

- W jakim sensie? – zdziwiłam się, prostując się nagle i patrząc mu w twarz.

Starałam się trzymać swoje nerwy na wodzy i nie pokazywać mu po sobie jakichkolwiek emocji. Może i był pijany, ale znam go już trochę i wiem, że mimo to pamięć następnego dnia ma dobrą. Dlatego lepiej było nie dać mu żadnych powodów do jakichkolwiek podejrzeń.

- Słyszałem, jak dzisiaj Błażej rozmawiał z Zibim, że się zakochałaś – wyjawił mi.

Przeklęte dwie paple! Nie umieją trzymać języka za zębami! Jeszcze trochę, a wszyscy będą wiedzieć, że kocham Michała. Och, chyba będzie trzeba im obciąć języki, bo inaczej nigdy nie mogę być pewna, że dochowają mojej tajemnicy.

- Michał – szepnęłam odrobinę rozdrażniona – to nie jest twoja sprawa.

No właśnie, bo co go to obchodziło? To nie był jego interes. Ma swoje życie i swoją Justynę, więc niech się tym zajmie, a nie mną. Po co on się tak mną przejmuje? Przez to w mojej głowie robi się zbyteczny zamęt. Naprawdę czasem trudno jest go rozgryźć...

- Ale ja cię nie pytam, w kim się zakochałaś, tylko czy jesteś z nim szczęśliwa? – uparcie drążył temat Michał.

- A ty jesteś szczęśliwy? – odbiłam piłeczkę, nie mając zamiaru odpowiadać mu na jego pytanie.

Liczyłam po cichu, że zrezygnuje z tego przesłuchania.

- Zmieniasz temat – stwierdził Michał, na moje nieszczęście nie mając zamiaru ustąpić. – Czyli ten cały Aleks cię nie uszczęśliwia.

- Ale ja nie jestem z Aleksem – zaprzeczyłam pospiesznie. – Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? – zdziwiłam się.

- No przecież to on jest tym twoim przystojniakiem, nie? – niezbyt rozumiał.

- Tak, ale Aleks to tylko taka wakacyjna znajomość, która nie ma prawa przetrwać – zaczęłam. – On mieszka w Warszawie, ja z wami z Żorach, to nie miałoby sensu.

- To… ja już nic nie rozumiem – przyznał się Michał.

- Nie musisz – westchnęłam, przekluczając wreszcie klucz w zamku i wchodząc do środka. – Ja sama tego nie rozumiem – szepnęłam.

- Ej, co jest? – spytał zaskoczony Michał. – Przecież wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć.

- To miłe, ale w tej sprawie mi nie pomożesz – powiedziałam, pomagając mu usiąść na łóżku. – Po prostu zakochałam się w facecie, który mnie nie zauważa i muszę nauczyć się z tym żyć. Tyle – dodałam, unikając jego wzroku.

Powiedziałam to tylko dlatego, żeby dał mi spokój. Wiedziałam, że nie ustąpi, jeśli mu czegokolwiek nie zdradzę. Wolałam więc mieć to za sobą. Poza tym był pijany, a to był najlepszy moment na takie wyznania, bo wtedy nie jest aż tak spostrzegawczy jak zawsze.

- To widać, że ten facet na ciebie nie zasługuje, skoro jest tak głupi, że nie dostrzega takiej wspaniałej osoby, jaką jesteś. Nie warto sobie nim zaprzątać głowy – powiedział Michał, łapiąc mnie za rękę i sadzając obok siebie.

Żebyś ty tylko wiedział, o kim właśnie mówisz…

- Masz rację. Ale fajnie, że choć tobie z naszej dwójki się układa – uśmiechnęłam się pod nosem, starając się zabrzmieć jak najbardziej prawdziwie.

- Tosia… - zaczął Michał. – Ja nie wiem…

- Połóż się spać, dobrze? – powiedziałam, całując go w policzek. – Porozmawiamy o tym jutro. Lepiej żebyś wypoczął, bo jutro będziesz miał kaca.

Kubiak mi przytaknął, rezygnując z rozmowy i posłusznie kładąc się do łóżka.

- A nie mogłabyś tu zostać? – zapytał, widząc, że chcę wyjść.

- Poszukam Justyny i powiem jej, ze tu jesteś – obiecałam mu jeszcze, po czym zgasiłam światło i wyszłam z domku.

A wtedy mogłam płakać do woli, nie narażając się na kłopotliwe pytania z niczyjej strony.

____________________________________

Naprawdę miło mi się czyta Wasze komentarze, a fakt, że jest Was coraz więcej niezwykle mnie cieszy. Poza tym fajnie się czuję ze świadomością, że nie potraficie Michała rozgryźć, bo właśnie taki miałam cel. A więc oznacza to, że jednak nie piszę aż tak źle, skoro  w jakiś sposób potrafię realizować swoje założenie.